Τρίτη 25 Μαρτίου 2014

Τι κάνουμε αν τσιμπήσει μέλισσα ή σφήκα τον σκύλο μας.

Η άνοιξη έχει ξεκινήσει, και το καλοκαίρι είναι πολύ κοντά. Έτσι μπαίνουν ξανά στην ζωή μας αλλά και στην ζωή των τετράποδων φίλων μας, οι μέλισσες, οι σφήκες και τα διάφορα άλλα έντομα που μπορεί να μας τσιμπήσουν και να μας δημιουργήσουν πρόβλημα. 

Στους ανθρώπους το τσίμπημα μιας μέλισσας ή μια σφήκας (εκτός και αν ο άνθρωπος είναι αλλεργικός), είναι απλά κάτι ενοχλητικό, που πονάει για λίγο και μετά περνάει. Οι σκύλοι είναι φτιαγμένοι λίγο διαφορετικά από τους ανθρώπους, και αν τσιμπηθούν πολλές φορές ταυτόχρονα μπορούν να πάθουν σοβαρές βλάβες στα νεφρά τους.
Ο καλύτερος τρόπος για να αποφύγουμε τέτοιες επιπλοκές, είναι η πρόληψη και η προσπάθεια αποφυγής των εντόμων. 

Πως μπορούμε να αποφύγουμε τα έντομα? 
Καταρχάς θα πρέπει να ξεχωρίσουμε τις μέλισσες από τις σφήκες, να μάθουμε να τις ξεχωρίζουμε οπτικά και να γνωρίζουμε τις συνήθειές τους. Οι μέλισσες, δεν είναι επιθετικές, δεν τσιμπούν ποτέ αν δεν απειληθούν, και βρίσκονται συνήθως στα λουλούδια και τα φυτά από όπου τρώνε γύρη.
Οι σφήκες από την άλλη, μπορούν να γίνουν επιθετικές και να τσιμπήσουν πολύ πιο εύκολα, και πολλές φορές ταυτόχρονα. Τις συναντάμε συνήθως σε μέρη με αποφάγια, σκουπίδια, σάπια φρούτα, γλυκά ή ακόμα και στην ψησταριά του μπάρμπεκιου.
Κρατάμε τον χώρο μας καθαρό. Με το να καθαρίζουμε τους χώρους που κινούμαστε εμείς και το κατοικίδιο μας, να σκουπίζουμε τα αποφάγια όταν μαγειρεύουμε ή όταν κάνουμε μπάρμπεκιου, και να πετάμε συχνά τα σκουπίδια, καταφέρνουμε να κρατάμε μακριά και τα ενοχλητικά έντομα.
Βγαίνουμε βόλτα τις σωστές ώρες. Οι μέλισσες είναι περισσότερο ενεργητικές την αυγή και το σούρουπο, ενώ οι σφήκες είναι περισσότερο δραστήριες τις πιο ζεστές ώρες της μέρας. Αν μπορούμε λοιπόν, είναι καλό να βγαίνουμε βόλτα με το σκυλάκι μας το υπόλοιπο χρονικό διάστημα, ώστε να αποφεύγουμε δυσάρεστες συναντήσεις. Αν πάλι βγούμε αυτές τις ώρες, καλό είναι να αποφεύγουμε τα μέρη με τα πολλά λουλούδια και φυτά, καθώς και τα σκουπίδια.
Αποφεύγουμε τα έντονα αρώματα. Αυτό είναι καλό και για εμάς αλλά και για τα κατοικίδια που βγαίνουν μαζί μας βόλτα. Είναι γνωστό πως οι μέλισσες έλκονται από τα έντονα λουλουδάτα αρώματα που φοράμε πολλές φορές. Γι' αυτό όταν βγαίνουμε βόλτα με τον σκύλο μας, αν θέλουμε να αποφύγουμε όσο γίνεται την ενόχληση από τις μέλισσες, καλό είναι να μην φοράμε καθόλου άρωμα, ή έστω κάτι πολύ διακριτικό.

Όμως επειδή πρακτικά δεν είναι εφικτό να αποφύγουμε εξ' ολοκλήρου τα έντομα, είναι καλό να γνωρίζουμε και τι πρέπει να κάνουμε σε περίπτωση που ο σκύλος μας τσιμπηθεί από μια μέλισσα ή μια σφήκα.

Τι κάνουμε αν τσιμπηθεί ο σκύλος μας από μέλισσα ή σφήκα:

Παραμένουμε ψύχραιμοι. Όσο σοβαρό και να είναι το τσίμπημα για τον σκύλο μας, δεν θα τον βοηθήσουμε καθόλου αν πανικοβληθούμε. Καταρχάς απομακρύνουμε τον σκύλο μας από το σημείο που τσιμπήθηκε, γιατί πολύ πιθανά να βρίσκονται εκεί και άλλα έντομα
Ελέγχουμε το τσίμπημα. Βλέπουμε την περιοχή προσεκτικά και προσπαθούμε να εντοπίσουμε το τσίμπημα και ίσως να βρούμε και το ίδιο το κεντρί. Αν είναι σε εμφανές και εύκολα προσβάσιμο σημείο, καλό είναι να προσπαθήσουμε να το βγάλουμε, γιατί έτσι θα ελαχιστοποιήσουμε το δηλητήριο που θα εισχωρήσει στον οργανισμό του σκύλου. Δεν θα πρέπει να το ζουλήξουμε και να προσπαθήσουμε να το βγάλουμε όπως θα κάναμε με μια ακίδα, γιατί έτσι μπορεί να προκαλέσουμε το ενεργό ακόμα κεντρί να βγάλει ακόμα περισσότερο δηλητήριο. Μπορούμε όμως να το πιάσουμε απαλά από την άκρη με ένα τσιμπιδάκι ή με τα νύχια μας και να το τραβήξουμε προς τα έξω.
Εφαρμόζουμε τις πρώτες βοήθειες. Αρχικά μπορούμε να βάλουμε λίγη σόδα και νερό πάνω στο τσίμπημα, και να περιμένουμε να δούμε αν θα αρχίσει να πρήζεται η περιοχή, ειδικά αν το τσίμπημα έχει γίνει κάπου στο κεφάλι ή το στόμα. Μπορούμε επίσης να βάλουμε πάνω στο σημείο και λίγο πάγο έτσι ώστε να μειώσουμε το πρήξιμο.
Πάμε άμεσα στον κτηνίατρο. Αν δούμε πως το τσίμπημα αρχίζει να πρήζεται μέσα σε λίγα λεπτά, τότε πάμε άμεσα τον σκύλο μας στον γιατρό. Επίσης αν ο σκύλος δεν έχει δεχτεί μόνο ένα τσίμπημα αλλά πολλαπλά, τότε δεν περιμένουμε ούτε λεπτό για πρώτες βοήθειες, αλλά τρέχουμε κατευθείαν στον κτηνίατρο.
Η αγωγή που θα παρέχει ο κτηνίατρος διαφέρει ανάλογα με την περίπτωση και την σοβαρότητα του τσιμπήματος. Συνήθως χορηγούνται αντισταμινικά και κορτιζόνη. Αν όμως υπάρχουν πολλαπλά τσιμπήματα και η κατάσταση είναι πιο σοβαρή, είναι πιθανό να γίνει ενδοφλέβια χορήγηση υγρών και αντιβίωσης.

Δευτέρα 10 Μαρτίου 2014

Είσαι έγκυος; Μην πετάς τη γάτα!

Γράφει η Ελένη Κεφαλοπούλου στο trihes.gr

Ένα παράσιτο κατάφερε εδώ και χρόνια να τρομοκρατήσει πολλές Ελληνίδες και να δημιουργήσει σύγχρονες φοβίες και προκαταλήψεις απέναντι στις γάτες. 
Άγνοια ή παραπληροφόρηση; Υπάρχει κίνδυνος τελικά;

Οι αρχαίοι Έλληνες λάτρευαν τους μύθους και µε αυτούς εξηγούσαν πολλά φυσικά φαινόμενα. Οι σύγχρονοι απόγονοί τους, δυστυχώς, δημιουργούν μύθους από καθαρή άγνοια. Ένας από αυτούς είναι και ο σχετικός µε το τοξόπλασμα, που εξοστράκισε χιλιάδες ταλαίπωρες γάτες και δημιούργησε προκαταλήψεις απέναντί τους.

Τι είναι η τοξοπλάσμωση;
Το πρωτόζωο Toxoplasma Gondii προσβάλλει τη γάτα και παραμένει στους ιστούς της προσφέροντάς της ανοσία. Η γάτα δεν μολύνει άμεσα τον άνθρωπο. Στο ελάχιστο διάστημα που θα νοσήσει αποβάλλονται µε τα κόπρανά της ωοκύστες του παράσιτου, που γίνονται μολυσματικές µόνο όταν μείνουν πάνω από ένα 24ωρο στο περιβάλλον. Συνήθως η νόσος είναι ασυμπτωματική ή παρουσιάζει συμπτώματα μέτριου κρυολογήματος. Σπάνια προκαλεί µυαλγίες, πυρετό, λεµφαδενοπάθεια, ηπατομεγαλία και χρειάζεται αντιβίωση. Σε όλες τις περιπτώσεις, ο άνθρωπος που θα προσβληθεί αποκτά ανοσία για όλη τη ζωή του. H τοξοπλάσμωση μπορεί να γίνει επικίνδυνη µόνο στις εγκύους που είναι αρνητικές στο τοξόπλασμα, δηλαδή δεν έχουν προσβληθεί ποτέ από το μικρόβιο, επειδή ενδέχεται να δημιουργηθεί πρόβλημα στο έμβρυο, κυρίως κατά το πρώτο τρίμηνο της κύησης.

Η αποδόμηση ενός μύθου
Η Μία Εσερ ζει εδώ και 4 χρόνια µε την Μπλόντι και την Μπόουι, τις πανέμορφες γάτες της, τις οποίες βρήκε εγκαταλελειμμένες στο Σούνιο. Όλες μαζί περιμένουν µε ανυπομονησία το καινούργιο µέλος της οικογένειας, καθώς η Μία διανύει τον ένατο μήνα της εγκυμοσύνης της.

Photo courtesy of Carlo Raciti www.carloraciti.com
«Στην αρχή της εγκυμοσύνης έκανα το τεστ για τοξόπλασμα και ήμουν αρνητική. Ο γυναικολόγος µού συνέστησε απλώς να προσέχω όταν καθαρίζω την άµµο των γατιών. Συζητώντας µε τον κτηνίατρο, µου πρότεινε να κάνουμε και το τεστ στις γάτες, οι οποίες βγήκαν θετικές στο τοξόπλασμα. Μου εξήγησε ότι δεν πρέπει να ανησυχώ και, αν θέλω, να χρησιμοποιώ γάντια στο καθάρισμα της αµµοδόχου.
Ούτε που σκέφτηκα να χρησιμοποιήσω γάντια. Βλέπετε, έχω μεγαλώσει στην Αγγλία, όπου δεν υπάρχει κανένας πανικός για το θέμα της τοξοπλάσµωσης. Εξάλλου είχα πάντα γάτες. Περισσότερο µε εκνεύρισαν οι Έλληνες φίλοι και γείτονες, που έλεγαν ότι πρέπει να εξαφανίσω τις γάτες µου για χάρη του μωρού. Τους εξήγησα ότι αυτό είναι αδιανόητο για εµένα κι ότι, αν συνέχιζαν, κινδύνευε η φιλία µας. Ακόμη και αν ο γυναικολόγος µου µου πρότεινε να αποχωριστώ τις γάτες, θα άλλαζα γιατρό. Το θεωρώ άγνοια και θα ήταν προσβολή για εµένα την ίδια να εγκαταλείψω τα πλάσματα που ζουν μαζί µου».

Ο Γιάννης Παπούλιας, µαιευτήρας-γυναικολόγος µε μεγάλη πείρα, θεωρεί ότι οι αντιδράσεις σχετικά µε την τοξοπλάσμωση είναι υπερβολικές, κάτι που δεν συµβαίνει σε άλλες χώρες. «Η εξέταση για τοξόπλασμα ανήκει στις βασικές εξετάσεις που κάνει μια γυναίκα όταν μείνει έγκυος. Σε περίπτωση που είναι αρνητική, της συνιστούμε να προσέχει κυρίως άψητα κρέατα και άπλυτα λαχανικά και, δευτερευόντως, μια αδέσποτη γάτα.
Σε περίπτωση που εμφανιστεί λοίμωξη από τοξόπλασμα Gondii στην πορεία της εγκυμοσύνης, πράγμα σπάνιο, χορηγούµε αντιβίωση, ενώ παρακολουθούμε το έμβρυο µε υπερηχογράφημα. Τα πράγματα είναι απλά».

Η Πόπη Μαρούλη, κτηνίατρος – υγιεινολόγος µε μεταπτυχιακό στις ζωοανθρωπονόσους, επισημαίνει ότι γιατροί και κτηνίατροι πρέπει να ενημερώνονται σωστά για τις ανθρωπονόσους και να µη ρίχνουν την ευθύνη αποκλειστικά στα ζώα, καθώς είναι γνωστό ότι και τα λαχανικά έχουν εκατομμύρια παράσιτα.
«Η γάτα θεωρείται αφανής φορέας της τοξοπλάσµωσης. 
Ξεχνάµε όµως ότι οι κατοικίδιες που δεν τρέφονται µε ωµό κρέας δεν υπάρχει πιθανότητα να μεταδώσουν το παράσιτο, ενώ κάποιες αδέσποτες που θα εκτεθούν σε τοξόπλασμα Gondii μπορούν να το μεταδώσουν µόνο για διάστημα 2 έως 20 ημερών και δεν θα το μεταδώσουν ποτέ ξανά
Το γεγονός ότι η γάτα σκεπάζει τις ακαθαρσίες της ελαχιστοποιεί τους κινδύνους. Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις γυναικών που απέβαλαν λόγω τοξοπλάσµωσης και δεν είχαν πλησιάσει γάτα ποτέ στη ζωή τους. Το παράσιτο μεταδίδεται όπως η σαλμονέλα, επομένως οι πιο απλές προφυλάξεις είναι πλύσιμο των χεριών, προσοχή σε ωµό κρέας, γάλα και λαχανικά και όχι φόβος απέναντι στα ζώα. Έχω δύο παιδιά και δούλευα στο κτηνιατρείο μέχρι την τελευταία μέρα πριν γεννήσω. Φυσικά δεν είχα κανένα πρόβλημα στην εγκυμοσύνη. Η κόρη µου, φοιτήτρια της Ιατρικής, µε βοηθά πολλές φορές στη δουλειά µου. Αν ίσχυαν οι φήμες περί τοξοπλάσµωσης, πιστεύετε ότι θα άφηνα το παιδί µου να εκτεθεί;»

Συνεπώς, πάρτε άφοβα αγκαλιά την αγαπημένη σας γάτα και ενημερώστε τους παραπληροφορηµένους φίλους και γνωστούς. Φροντίστε τις αδέσποτες γάτες και, αν είστε έγκυος, πλύνετε καλά τα χέρια. Η άγνοια δημιουργεί φοβίες, η γνώση οδηγεί στην αγάπη.

Σε αριθμούς

  • Υπολογίζεται ότι 30 – 65% του παγκόσμιου πληθυσμού είναι μολυσμένο, άρα έχει ανοσία. Στη Γαλλία το ποσοστό φτάνει μέχρι και 85% λόγω της προτίμησης για κατανάλωση μισοψημένου κρέατος. Σε Γερμανία, Ολλανδία, Βραζιλία φτάνει το 80%. Πάνω από 60 εκατομμύρια Αμερικανοί έχουν ανοσία.
  • Στην Ελλάδα περίπου το 50% των βοοειδών και το 25% των αιγοπροβάτων είναι μολυσμένα µε το παράσιτο.
  • Σύμφωνα µε έρευνες, στη χώρα µας η συχνότητα μόλυνσης μιας αδέσποτης γάτας είναι μόλις 0,9%, ενώ για τις κατοικίδιες το ποσοστό είναι σχεδόν μηδενικό.

Απλές προφυλάξεις
  • Ψήνουμε ή μαγειρεύουμε το κρέας πολύ καλά. Να µη μείνει ροζ σημείο και ο χυμός να βγαίνει καθαρός χωρίς αίμα. Μπιφτέκια και λουκάνικα μπορεί να φαίνονται ψημένα εξωτερικά, αλλά να μην είναι μέσα.
  • ∆εν δοκιμάζουμε τον ωµό κιµά που ζυμώνουμε.
  • Καθαρίζουμε καλά το μαχαίρι και την επιφάνεια όπου κόψαμε κρέας, πριν τα χρησιμοποιήσουμε για άλλα τρόφιμα.
  • Αποθηκεύουμε το κρέας στο ψυγείο προσεκτικά, ώστε να µη στάζει πάνω σε άλλα τρόφιμα. Εάν το μαρινάρουμε, το κρατάµε καλυμμένο µε μεμβράνη.
  • Πλένουμε πολύ καλά φρούτα και λαχανικά.
  • ∆εν πίνουμε άβραστο ή µη παστεριωμένο γάλα.
  • ∆εν τρώμε ωµά αυγά.
  • ∆εν δίνουμε στη γάτα µας ωµό κρέας.
  • Καθαρίζουμε την άµµο της συχνά (1 – 2 φορές το 24ωρο) και κατά διαστήματα απολυμαίνουμε τη λεκάνη.
  • Φοράµε γάντια για τις δουλειές στον κήπο ή πλένουμε τα χέρια µας πολύ καλά.

πηγή: trihes.gr

Πέμπτη 6 Μαρτίου 2014

Οι 5 αισθήσεις του σκύλου.



Πως αντιλαμβάνεται άραγε ο σκύλος το περιβάλλον του;
Τα κουτάβια γεννιούνται λιγότερο ώριμα από τα ανθρώπινα μωρά, και στις πρώτες τέσσερις εβδομάδες της ζωής τους αναπτύσσουν την όραση, την ακοή, την κινητική και φωνητική του ενήλικου σκύλου.
Γνωρίζοντας καλύτερα τις αισθήσεις του σκύλου μας, μπορούμε να αξιοποιήσουμε ακόμη περισσότερο τις δυνατότητες του στις σχέσεις μας μαζί του, αλλά και στην εκπαίδευσή του.

ΟΡΑΣΗ
Κουτάβια: Τα κουτάβια γεννιούνται τυφλά με μόνο μια μικρή ένδειξη για το που θα είναι το μάτι. Ανάμεσα στην δέκατη και δέκατη τέταρτη ημέρα της ζωής τους, τα μάτια τους έχουν σχηματισθεί και  ανοίγουν.
Ενήλικα: Οι σκύλοι βλέπουν καλύτερα από τους ανθρώπους στο μισοσκόταδο και στο σκοτάδι. Η ικανότητα της όρασής τους είναι καλύτερη για αντικείμενα σε απόσταση, ιδιαίτερα όταν αυτά είναι κινούμενα, ενώ παρουσιάζουν δυσκολία να εντοπίσουν ακίνητα αντικείμενα σε απόσταση ή να εστιάσουν σε μικρά αντικείμενα σε κοντινή απόσταση. Επίσης, μελέτες έχουν δείξει ότι μπορούν να δουν και να διαχωρίσουν κάποια χρώματα, ιδιαίτερα τους τόνους του μπλε και του κίτρινου.
Εκπαίδευση: Χρησιμοποιείστε και οπτικό σήμα όταν φωνάζετε τον σκύλο σας από απόσταση (πχ. Όπως το απότομο άνοιγμα των χεριών σας, ή την μετακίνησή του σώματός σας). Όταν πετάτε κάποιο αντικείμενο για να το κυνηγήσει, φροντίστε να το βλέπει καθ’όλη την τροχιά του. Διαφορετικά, και το ενδιαφέρον του θα χάσει, και θα δυσκολευτεί να το εντοπίσει.

ΑΚΟΗ
Κουτάβια: Κατά την γέννηση, τα αυτιά είναι περισσότερο «διακοσμητικά», παρά λειτουργικά… Η ακοή έχει αναπτυχθεί πλήρως μέχρι την Τρίτη έως τέταρτη βδομάδα ζωής. Κληρονομική κωφότητα συναντάται σε ορισμένες φυλές, ιδιαίτερα σ’ αυτές που τα κουτάβια γεννιούνται λευκά.
Ενήλικα: Οι σκύλοι ακούν μεγαλύτερο φάσμα ήχων σε μεγαλύτερη απόσταση απ’ ότι ο άνθρωπος. Η ακοή είναι πιο ακριβής σε σκύλους με όρθια ή ημιανορθωμένα αυτιά. Πολύ δυνατοί, καθώς και υψηλής συχνότητας ήχοι, μπορεί να ενοχλήσουν ή ακόμη και να προκαλέσουν πόσο στον σκύλο.
Εκπαίδευση: Και λόγω ψυχολογίας, και λόγω εξαιρετικής ακοής, δε θα έπρεπε να υπάρχει ποτέ λόγος να φωνάζουμε στον σκύλο μας, εκτός αν εκείνος προσποιείται τον «κωφό», οπότε τίθεται θέμα υπακοής και όχι ακοής.

ΦΩΝΗ
Κουτάβια: Τα κουταβάκια κλαίνε σε διάφορους τόνους από τη στιγμή που θα γεννηθούν. Το πρώτο γάβγισμα ακούγεται συνήθως ανάμεσα στην τέταρτη και έκτη εβδομάδα.
Ενήλικα: Το γάβγισμα και οι διάφοροι τόνοι και παραλλαγές του, είναι βασικό στοιχείο έκφρασης του ζώου, που μπορεί να χρησιμοποιείται από σπανίως ή συχνότατα, σαν επικοινωνία και έκφραση συναισθημάτων προς τους ανθρώπους, επιθετική απομάκρυνση πιθανών εισβολέων στον ζωτικό χώρο, επιθετικότητα προς άλλα ζώα κλπ. Το ουρλιαχτό χρησιμοποιείται κυρίως για επικοινωνία εξ’ αποστάσεως με άλλους σκύλους.
Εκπαίδευση: Ο σκύλος μπορεί εύκολα να εκπαιδευτεί να γαβγίζει κατ’ εντολή, αλλά και να παύει το γάβγισμα. Αυτό επιτρέπει την χρήση των εκφραστικών φωνητικών μέσων του, αλλά ταυτόχρονα αποτρέπει και τη δημόσια παρενόχληση, ιδιαίτερα στα αστικά κέντρα.

ΑΦΗ
Κουτάβια:  Τις πρώτες δύο εβδομάδες της ζωής τους, τα κουτάβια διατηρούν τη θερμοκρασία του σώματός τους με το να κουλουριάζονται το ένα κοντά στο άλλο και στις θηλές της μητέρας τους. Η ίδια τους η ζωή εξαρτάται από την σωματική επαφή με έναν άλλο ζωντανό οργανισμό ως πηγή θερμότητας.
Ενήλικα: Στα περισσότερα σκυλιά αρέσει το χάδι και η επαφή στο κεφάλι, την σπονδυλική στήλη και το στήθος, ενώ μερικά ενοχλούνται αν το ίδιο γίνει στα πόδια τους ή την ουρά.
Εκπαίδευση:  Η ευαισθησία στην επαφή και την πίεση (body sensitivity touch sensitivity) διαφέρει από σκύλο σε σκύλο. Μερικά σκυλιά απαιτούν δυναμικό χειρισμό και εντονότερη διόρθωση κατά την εκπαίδευση τους, ενώ άλλα ελάχιστη. Ο τρόπος λοιπόν της εκπαίδευσης θα πρέπει να είναι συμβατός με την ευαισθησία του ζώου.

ΓΕΥΣΗ
Κουτάβια: Από τη στιγμή του απογαλακτισμού, τα κουτάβια θα δοκιμάσουν τα πάντα για να διαχωρίσουν τι τρώγεται και τι όχι… Προσοχή στα ηλεκτρικά καλώδια, δηλητηριώδη φυτά, αιχμηρά αντικείμενα κλπ.
Ενήλικα: Στα περισσότερα σκυλιά αρέσει ολόκληρη η γευστική γκάμα και θα κάνουν οτιδήποτε για μια λιχουδιά με έντονη γεύση, γλυκιά ή αλμυρή. Αντίθετα, θα απορρίψουν κάτι χωρίς έντονη οσμή ή γεύση.

Εκπαίδευση: Η ανταμοιβή με τροφή αποτελεί ένα από τα ισχυρότερα εργαλεία/βοηθήματα εκπαίδευσης, αρκεί να δίνεται αμέσως μετά την εκτέλεση μιας εντολής ή επιθυμητής πράξης με την οποία θέλουμε να τη συνδέσουμε.


Γράφει ο Γιώργος Κωστόπουλος, εκπαιδευτής σκύλων-σύμβουλος συμπεριφοράς

Πηγή: Περιοδικό Κυνολογία

Δευτέρα 3 Μαρτίου 2014

Γιατί αν το ζωάκι σου είχε λεφτά, θα σε παράταγε και θα ΄φευγε!

 Ένα καταπληκτικό κείμενο που έγραψε η Ζωή Louper Ευσταθίου, στο Eyedoll.gr

"Δεν στειρώνω το σκυλί μου/γατί μου. Δεν θα πάω εγώ ενάντια στην φύση", είπε το ξόανο με την πλαστικοποιημένη τρέσα και το ακρυλικό νύχι.

Γλυκιά μου, έχεις χεστεί εδώ και καιρό για τη φύση. Τώρα σε έπιασε ο πόνος; Δε θέλω να θίξω το γεγονός, πως όταν πεθάνεις, τα σκουλήκια δε θα μπορούν να κάνουν τη δουλειά τους. Θα σε ξεθάψουν και θα 'σαι ακόμα εκεί, ολόκληρη, με το μαλλί κοκαλωμένο και το νύχι αψεγάδιαστο, λες και ήσουν στα μπουζούκια.

Αλλά επειδή είμαι καλός άνθρωπος κατά βάθος, θα καθίσω και θα σου εξηγήσω τι εστί φύση, που τόσο εύκολα επικαλείσαι.

Πρώτο ντεφάκτο γεγονός, είναι ότι τα σκυλιά εξημερώθηκαν εδώ και 15.000 χρόνια. Οι γάτες, σαν πιο ανεξάρτητες, χρειάστηκαν 5.000 χρόνια παραπάνω, για να μάθουν να ανέχονται την ενοχλητική μας παρουσία στον πλανήτη.
Το θέμα είναι ότι έμαθαν να είναι κατοικίδια, ζώα εργασίας και ζώα συντροφιάς, εδώ και πάρα-πάρα πολύ καιρό.

Σίγουρα στην αρχή ήταν πολύ χρήσιμα, πριν αναπτυχθεί το αστικό περιβάλλον (που και αυτό είναι πρόσφατο γεγονός), τότε που η ανθρωπότητα ζούσε όντως μέσα στη φύση ή έστω κοντά της, αντιμέτωπη με όλα της τα στοιχεία. Ίσως θα έπρεπε να δίνουμε ένα credit στα ζώα, που συνέβαλαν στη δική μας ανάπτυξη.

Τότε λοιπόν που τα πράγματα ήταν διαφορετικά, η φύση έκανε τη δουλειά της.
Τουτέστιν, φρόντιζε να εξοντώνει μαζικά και αμείλικτα, για να υπάρχει μία ισορροπία στο θέμα.
Αφού η ανθρωπότητα κατάφερε να κοντρολάρει την κατάσταση, αναπτύχθηκε με τα ανθρώπινα μέτρα και σταθμά, δηλαδή πάρα φύσει.
Έφτιαξε πόλεις αφιλόξενες για τους ανθρώπους, πόσω μάλλον για τα ζώα, που πραγματικά, αναρωτιέσαι αν η βαθύτερη φοβία του ανθρώπινου είδους, είναι η ίδια η φύση τελικά.

Δεύτερο γεγονός, η δημιουργία των διαφορετικών φυλών. Ναι και αυτές ανθρώπινο δημιούργημα είναι.
Ειδικά οι πρώτες μικρόσωμες φυλές, ήταν μία ανάγκη που προέκυψε στην Ευρώπη της αναγέννησης και του ουμανισμού, τότε που όλοι ήταν μαλωμένοι με το νερό και το σαπούνι. Μαζί με την αρωματοποιία, αναπτύχθηκε και ο πρόγονος του σύγχρονου εκτροφέα.

Έφτιαξε ράτσες μικρές, χαριτωμένες, να μπορούν οι κυρίες να τα παίρνουν μαζί τους, να μην τους χαλάνε και το λουκ.

Οι λόγοι;
Ο ένας ήταν ότι τα σκυλιά λειτουργούσαν σαν μαγνήτης για τα τσιμπούρια, τους κοριούς και τους ψύλλους και προτιμούσαν το φιλόξενο τρίχωμα του ζώου, από τις πουδραρισμένες περούκες. Ένα γούστο, το έχουν τα έντομα.

Ο άλλος λόγος, ήταν η ζεστασιά. Όχι της καρδιάς, των άκρων. Τα μικρόσωμα ζώα λειτουργούσαν σαν θερμοφόρες, τότε που δεν είχαμε κλιματισμό και θέρμανση και έμπαζαν από παντού τα κουφώματα.

Τώρα, το τι μ@λα&ίες έχει κάνει ο πρόγονος του Μένγκελε σε σχέση με την εξέλιξη των φυλών, είναι πασιφανές. Οι πιο πολλές ράτσες κουβαλάνε ελαττώματα, δώρο της γενετικής τους τροποποίησης απ΄ τον άνθρωπο.

Για παράδειγμα, τα Μπουλντόγκ δεν μπορούν ούτε να γεννήσουν φυσιολογικά, γιατί ο άνθρωπος είχε τη φαεινή ιδέα να κάνει το ζώο να μοιάζει με οβίδα. Χώρια όλα τα άλλα με τα αναπνευστικά και τις δερματίτιδες.
Ή, το «αστείο με τα Μαλτέζ, που αν και αρχαία φυλή, φρόντισαν οι Ρωμαίοι να εξαλειφθούν όλα τα άλλα χρώματα και να μείνει μόνο το λευκό, γιατί ήταν το ιερό τους χρώμα.

Τελικά, από αρχαιοτάτων χρόνων, μέσα στα κόμπλεξ και τα σύνδρομα είμαστε.

Και επανέρχομαι στους λόγους που κάνουμε στείρωση.

Ο πρώτος είναι ο σεβασμός προς το κατοικίδιο μας.
Από τη στιγμή που το ζωάκι μας δεν ζει ευτυχισμένο με την αγέλη του σε κάποιο παρθένο δάσος, όπου εκεί σίγουρα η φύση θα κάνει αυτό που πρέπει και θα φροντίσει από τα δέκα κουτάβια/γατάκια, να ζήσουν τα δύο, δεν υπάρχει ο λόγος να το αφήνουμε να υποφέρει τα άγχη και τους πόνους της γέννας. Από τη στιγμή που εσύ είσαι η αγέλη του και του παρέχεις τροφή και ασφάλεια και σίγουρα δεν ζεις μες στο δάσος, δεν πιστεύω ότι υπάρχει κίνδυνος να χαθεί το είδος του από αστάθμητους παράγοντες και φυσικούς εχθρούς.

Ο δεύτερος λόγος να στειρώσεις το ζώο σου, είναι ότι αποδεδειγμένα το γλιτώνεις από καρκίνους, πυομήτρα, αφροδίσια και άλλες ασθένειες, μεγαλώνοντας το προσδόκιμο ζωής του. Εξαιρώντας την πυομήτρα, όλα τα υπόλοιπα ισχύουν και για τα αρσενικά αστείρωτα ζώα. Στα αρσενικά, την πυομήτρα αντικαθιστά ο προστάτης. Για ποιο λόγο λοιπόν να ρισκάρεις την υγεία του ζώου εφόσον γνωρίζεις; Θα παίξεις με τις πιθανότητες; Παίξε Τζόκερ καλύτερα, πήγαινε στο καζίνο, κάνε σεξ χωρίς προφυλακτικό.

Ο τρίτος λόγος να στειρώσεις, είναι τα ζώα που θα γεννηθούν, τα οποία δεν ξέρεις τι κατάληξη θα γνωρίσουν, όσο καλή διάθεση και αν έχεις.
Αν δεν είσαι πάμπλουτος, με υπηρετικό προσωπικό και τρία στρέμματα σπίτι, είμαι σίγουρη ότι δεν θα μπορείς να κρατήσεις τους απογόνους του κατοικίδιου σου, όσο και αν το θέλεις.

Και αν νομίζεις εσύ, πως στην πρώτη γέννα θα σου κάνει ένα, το πιο πιθανό είναι να σου κάνει έκπληξη και να σου αμολήσει καμιά δεκαριά.
Και τότε θα αρχίσεις να ψάχνεις για οικογένειες, πολλοί θα εκδηλώσουν ενδιαφέρον, γιατί η πανούργα φύση φρόντισε να είναι όλα τα μωρά χαριτωμένα και ίσως τα δώσεις εύκολα.Μετά από λίγο καιρό, όταν θα ρωτάς τι κάνει το ζωάκι, θα σου λένε -πολύ φυσικά- το πάτησε αμάξι, το έσκασε, έπεσε από την ταράτσα, έφαγε φόλα και άλλα τέτοια χαριτωμένα.

Θα διαπιστώσεις με τον δύσκολο τρόπο, ότι από τα δέκα, ίσως ζουν τα δύο καλά, τα οποία με τη σειρά τους κι αυτά θα γεννοβολήσουν, διαιωνίζοντας το μαρτύριο.

Τόσο αγαπάς το ζωάκι σου, που φρόντισες να φερθείς με τον καλύτερο τρόπο στους απογόνους του, από το πολύ ενδιαφέρον;…
Πίστεψε με, αν είχε μιλιά το ζώο θα σε έβριζε, αν είχε και εισόδημα, θα μάζευε τα μπογαλάκια του και θα έφευγε.
Φυσικά, συμβάλλεις από την πολύ «φιλοζωία» σου και στο πρόβλημα των αδέσποτων.
Τα περισσότερα κουτάβια ή γατιά, αν δεν βρεθούν έγκλειστα, θα καταλήξουν στο δρόμο, στο βουνό, στο δάσος (δεν χρειάζεται να σου πω πως η πλειοψηφία των αδέσποτων θα πεθάνει πολύ «φυσικά» από φόλες, αυτοκίνητα, ανώμαλους κτλ).

Νομίζεις ότι έχουν μέσα τους ακόμα τα πρωτογενή ένστικτα επιβίωσης και θα επιστρέψουν στην πρότερη κατάσταση, πριν την εξημέρωση;
Και καλά ένα τσοπανόσκυλο, έχει κάποιες πιθανότητες παραπάνω- λέμε τώρα.
Το Γιορκσάιρ, τι πιθανότητες έχει, από τη στιγμή που ο πρόγονος του γεννήθηκε σε κάποιον πύργο και ζούσε μες στην χλίδα;
Το μοναδικό ένστικτο που θα του ξυπνήσει από το κοιμισμένο αίμα της φυλής, θα είναι να καλέσει τον υπηρέτη με κουδουνάκι να του φέρει το φουα-γκρά!

Ειλικρινά, εύχομαι να ήταν έτσι και κατευθείαν με την πρώτη γέννα, οι απόγονοι των κατοικίδιων μας να επέστρεφαν στην αρχική τους άγρια κατάσταση, μακριά από τον άνθρωπο. Δυστυχώς, δεν είναι έτσι. Δεκαπέντε χιλιάδες χρόνια θεωρούνται πάρα πολλά.

Τα ζώα που εγκαταλείπονται, στην πρώτη ευκαιρία αποζητούν την ανθρώπινη παρουσία, ακόμα και αν τη φοβούνται, ακόμα και αν τους φέρθηκες άδικα. Οπότε, κάνε το σωστό και άσε τις δικαιολογίες.

Δεν θα στειρωθείς εσύ -αν και θα έπρεπε σε κάποιες περιπτώσεις- το ζωάκι σου θα σώσεις.

Άσε τη φύση στην ησυχία της, αργά το θυμήθηκες, δεν νομίζεις;


πηγή: eyedoll.gr