Οι 10 καλύτεροι και οι 10 χειρότεροι κολυμβητές στους σκύλους!

Κάποιες ράτσες σκύλων είναι γεννημένοι κολυμβητές,και κάποιες άλλες βουλιάζουν σαν τούβλο αν τα ρίξεις στο νερό!
Καλύτεροι κολυμβητές θεωρούνται γενικά τα κυνηγόσκυλα νερού, ενώ χειρότεροι, όσες φυλές έχουν πολύ βαρύ σώμα και μικροσκοπικά σε σχέση με το σώμα τους, πόδια, πράγμα που τους εμποδίζει να επιπλεύσουν και να μπορέσουν να κολυμπήσουν με άνεση.

Ας δούμε παρακάτω αναλυτικά, τις 10 φυλές σκύλων που είναι οι καλύτεροι κολυμβητές, και τις 10 φυλές με τις χειρότερες επιδόσεις στο κολύμπι.

Πρωταθλητές στην κολύμβηση!

1. Newfoundland
Αν ένα Newfoundland έπαιρνε μέρος σε Ολυμπιακούς Αγώνες, σίγουρα θα καταλάμβανε την πρώτη θέση στην κολύμβηση μεγάλων αποστάσεων. Αυτά τα σκυλιά είναι γεννημένοι κολυμβητές. Το παχύ τους τρίχωμα τα προστατεύει από τα κρύα νερά όπου συνήθως κολυμπούν, και οι μεμβράνες στις πατούσες, τους κάνουν δεινούς κολυμβητές. Παλιότερα τα Newfoundland ήταν σκυλιά εργασίας, και βοηθούσαν τους ψαράδες να τραβούν τα δίχτυα τους. Πλέον είναι υπέροχα σκυλιά για οικογένεια, με έναν πολύ γλυκό και ευγενικό χαρακτήρα.

2. Chesapeake Bay Retriever
Τα Chesapeake Bay Retrievers θεωρούνται δικαίως οι πιο "σκληροί" κολυμβητές. Αυτά τα σκυλιά αγαπούν τόσο πολύ το νερό, που τους δόθηκε το όνομα από την ακτή όπου αυτή η φυλή δημιουργήθηκε. Μπορούν να δουλέψουν με άνεση τόσο στην στεριά όσο στο νερό, και μπορούν να αντεπεξέλθουν σε δύσκολες καιρικές συνθήκες αν χρειαστεί. Όσοι έχουν Chesapeake Bay Retrievers, θα πρέπει να γνωρίζουν πως ένα μεγάλο μέρος της δραστηριότητας και της εκτόνωσης του σκύλου, θα πρέπει να περιλαμβάνει και παιχνίδια στο νερό.




3.  Irish Setters
Παρόλο που τα Irish Setters θεωρούνται πολύ καλή φυλή για τα λιβάδια, αγαπούν εξίσου το νερό. Η φυλή αυτή δημιουργήθηκε από την μίξη πολλών άλλων φυλών, όπως το Irish Water Spaniel, το English Setter και το Pointer. Αυτά τα υπέροχα παιχνιδιάρικα σκυλιά είναι από τα πιο ενεργητικά που υπάρχουν, και έχουν εκτραφεί για να κυνηγούν. 








4. English Setter
Από την στιγμή που θαμπει ένα english setter στο νερό, δύσκολα θα βγει! Τα English Setters χρειάζονται μεγάλη άσκηση, και η πιο δημοφιλής δραστηριότητα γι' αυτά τα σκυλιά είναι το κολύμπι. Είναι μια πολύ έξυπνη φυλή που εκπαιδεύεται πολύ εύκολα.  










5. Golden Retrievers
Όταν σκεφτόμαστε σκυλιά να κολυμπούν, οι περισσότεροι φέρνουμε στο μυαλό τα  Golden Retrievers. Τα Golden Retrievers δημιουργήθηκαν από τα πρώτα retrievers σε συνδυασμό με τα καλύτερα water spaniels, και αυτό εξηγεί την καταπληκτική τους ικανότητα σε υδάτινο περιβάλλον. Διαθέτουν μάλιστα και γούνα που απωθεί το νερό!










  

6. Irish Water Spaniel
Είναι το πιο ψηλό από τα spaniels, και πρόκειται για μια από τις πιο έξυπνες φυλές που υπάρχουν. Το σγουρό τρίχωμά τους, φτιαγμένο από σφιχτές μπούκλες, κάνει την γούνα τους να απωθεί το νερό. Αυτά τα σκυλιά είναι δεινοί κολυμβητές και κυνηγοί υδρόβιων πτηνών. Είναι από τις πιο δημοφιλείς φυλές για την οικογένεια και για τις επιδείξεις. 








7. Nova Scotia Duck Tolling Retriever
Είναι τα πιο μικρά από τα retrievers, αλλά μπορούν να ξεπεράσουν στο κολύμπι ακόμα και τα πιο μεγάλα "νερόσκυλα"! Αυτά τα παιχνιδιάρικα και πανέξυπνα σκυλιά έχουν διπλό τρίχωμα που απωθεί το νερό. Δημιουργήθηκαν στις αρχές του 19ου αιώνα για να εντοπίζουν και να κυνηγούν υδρόβια πτηνά.









 
8. Portuguese Water Dog
To  Portuguese Water Dog είναι μια σπάνια φυλή σκύλου εργασίας. Προέρχεται από την περιοχή της Πορτογαλίας Algarve, και αργότερα εξαπλώθηκε σε διάφορα μέρη του κόσμου. Τα Portuguese Water Dogs δημιουργήθηκαν για να μαζεύουν τα ψάρια μέσα στα δίχτυα, και για να πηγαινοφέρνουν πράγματα από τα πλοία στην στεριά. Ο Bo Obama είναι σίγουρα το πιο διάσημο Portuguese Water Dog αυτή την εποχή, και ελπίζουμε όσο ζει στον Λευκό Οίκο να καταφέρνει να κολυμπά και να ψαρεύει όσο συχνά θα ήθελε.

9. Labrador Retriever
Η φυλή από την οποία δημιουργήθηκε το Labrador είναι το St. John's Water Dog, μια μίξη από αγγλικές, ιρλανδικές και πορτογαλικές φυλές εργασίας. Ως σκύλος εργασίας, ο πρόγονος του Labrador μπορούσε να κουβαλάει σκοινιά στα πλοία, να ρυμουλκεί βάρκες και να μαζεύει δίχτυα. Αυτό όμως που τα έκανε ιδανικούς συντρόφους για τον άνθρωπο, είναι η αξιοθαύμαστη αφοσίωσή τους. Τα Labradors είναι γνωστά για την ικανότητά τους να φέρνουν το οτιδήποτε από το νερό στην στεριά. Στις μέρες μας συχνά χρησιμοποιούνται και ως ναυαγοσώστες. 



 
10. Spanish Water Dog
Από βοσκοί έως κυνηγοί, τα Spanish Water Dogs είναι ιδιαίτερα ευέλικτα σκυλιά εργασίας. Είναι πολύ ενεργητικά, ασυνήθιστα ευλύγιστα, πολύ έξυπνα και πολύ εύκολα εκπαιδεύσιμα. Η αγάπη τους για την θάλασσα είναι φανερή από την μεγάλη τους θέληση να συμμετέχουν σε όλες τις δραστηριότητες που περιλαμβάνουν νερό.









Και περνάμε τώρα στους..... ανεπίδεκτους μαθήσεως!

1. Bulldog
Το Bulldog είναι ίσως η λιγότερο φτιαγμένη για κολύμπι φυλή σκύλου. Όσοι έχουν bulldog θα πρέπει να έχουν λάβει ειδικά μέτρα ασφαλείας στο σπίτι τους, αν βρίσκονται σε μέρος όπου υπάρχει πισίνα, θα πρέπει να είναι περιφραγμένη και ο σκύλος να μένει μακριά. Σε περίπτωση που ένα bulldog βρεθεί μέσα στο νερό θα πρέπει να φορά σωσίβιο και να παρακολουθείται συνεχώς από έναν άνθρωπο δίπλα του. Το μεγάλο και βαρύ σώμα τους, τα κάνει να βουλιάζουν μέσα στο νερό σαν πέτρα. Αν προσθέσουμε σε αυτό και τα εκ γενετής αναπνευστικά προβλήματα που έχει ένα bulldog, καταλαβαίνουμε πως το να πνιγεί στο νερό είναι θέμα λεπτών.

 
2. Basset Hounds
To κοντόχοντρο σώμα των Basset Hounds, τα κάνει να κολυμπούν με δυσκολία. Το σώμα τους είναι χαμηλά στο έδαφος και τα κοντά ποδαράκια τους τα κάνουν να κινούνται αργά. Κουβαλούν τα δύο τρίτα του βάρους του σώματός τους στα δύο μπροστινά τους πόδια. Αυτή η τόσο άνιση κατανομή του βάρους τους, κάνει τα  Basset Hounds πολύ κακούς κολυμβητές.







 
3. Maltese
Τα Maltese είναι πολύ μικρά σκυλιά με τετράγωνο και στιβαρό σώμα. Παρόλο που δεν μπορούν να θεωρηθούν με τίποτα δεινοί κολυμβητές, τα καταφέρνουν να κολυμπήσουν έστω και για λίγο. Ο κίνδυνος που υπάρχει με αυτή την φυλή, δεν είναι τόσο το ίδιο το κολύμπι, όσο το ότι μπορεί να φοβηθούν ή να κρυώσουν πολύ εύκολα, αν κολυμπήσουν για αρκετή ώρα. Αν συμβεί κάτι τέτοιο, τότε αυξάνεται ο κίνδυνος πνιγμού. 





   
4. Dachshund
Το μακρύ σώμα του Dachshund, το δυσκολεύει στο κολύμπι. Τα κοντά ποδαράκια του δεν του δίνουν αρκετή δύναμη ώστε να μπορέσει να επιπλεύσει. Επιπλέον, παλεύει να κρατήσει το κεφάλι του έξω από τν νερό, καθώς έχει πολύ κοντό λαιμό.









 
5.  Scottish Terrier
Το βαρύ σώμα και τα κοντά πόδια που έχει το  Scottish Terrier, τον κάνουν πολύ κακό κολυμβητή. Η γούνα του επίσης είναι πολύ βαριά και απορροφά το νερό, πράγμα που δεν τον βοηθά καθόλου να επιπλεύσει. Αυτός ο σκύλος δεν θα πρέπει ποτέ να βρεθεί στο νερό χωρίς την επίβλεψη ενός ανθρώπου, γιατί μπορεί να βουλιάξει στην προσπάθειά του να κολυμπήσει. Παρόλο που τα Scottish Terrier αγαπούν το νερό και δεν το φοβούνται, οι ιδιοκτήτες τους θα πρέπει να είναι προσεκτικοί και να μην τα αφήνουν ποτέ μόνα τους κοντά σε θάλασσα ή πισίνα.




6. Pekingese
Τα  Πεκινουά παρόλο που είναι μικρά σκυλάκια αγκαλιάς, έχουν δυνατό και μυώδες σώμα. Το τρίχωμά τους έχει ένα πυκνό υπόστρωμα, και μακρύ και ίσιο εξωτερικό στρώμα. Αυτό το πυκνό τρίχωμα λειτουργεί ως εμπόδιο στην προσπάθειά τους να κολυμπήσουν. Η γούνα τους απορροφά νερό πολύ εύκολα, βαραίνει, και μπορούν εύκολα να βυθιστούν και να πνιγούν.








 
7. Shih Tzu
Αυτή η φυλή έχει και κοντή μουσούδα και κοντό λαιμό. Εξαιτίας αυτού, τα Shih Tzu παλεύουν να κρατήσουν το κεφάλι τους έξω από το νερό όταν προσπαθούν να κολυμπήσουν. Έχουν επίσης τρίχωμα που μοιάζει πολύ με το ανθρώπινο, και βαραίνει πολύ όταν βραχεί. Δεν πρέπει ποτέ να αφήνουμε ένα Shih Tzu να κολυμπά μόνο του χωρίς επίβλεψη, γιατί μπορεί να κουραστεί εύκολα και να πνιγεί.





 
 
8. Staffordshire Bull Terrier

Το σώμα αυτού του σκύλου δεν είναι ιδανικό για κολύμπι. Το Staffordshire Bull Terrier έχει ένα πολύ βαρύ και μυώδες σώμα. Το κεφάλι του είναι δυσανάλογο με το σώμα του, δημιουργώντας μια άνιση κατανομή βάρους. Αυτό τον δυσκολεύει στο κολύμπι, καθώς το πιο βαρύ κεφάλι του τον κάνει να βουλιάζει μπροστά, και ο σκύλος να παλεύει με τα πόδια του για να κρατήσει το κεφάλι του ψηλά.

9. Pug

Το μικρό σώμα των Pugs καθιστά το κολύμπι γι' αυτά μια πρόκληση. Το βάρος τους και τα μικρά πόδια τους, λειτουργούν ως εμπόδιο στην προσπάθειά τους να κολυμπήσουν. Σε κάποια pugs αρέσει το κολύμπι, παρόλα αυτά, δεν θα πρέπει ποτέ να αφήνονται μόνα τους στο νερό, καθώς μπορούν πολύ εύκολα να βουλιάξουν.

10. Chow Chow

Η διάσημη αυτή φυλή έχει πολύ πυκνή γούνα, που μπορεί να είναι είτε τραχιά είτε απαλή. Παρόλο που το εξωτερικό τρίχωμα μπορεί να διαφέρει ανά περίπτωση, το εσωτερικό υπόστρωμα της γούνας τους έχει ιδιαίτερη μόνωση κατά του κρύου. Αυτό τα κρατά ζεστά ακόμα και μέσα στο παγωμένο νερό. Όμως το βαρύ τρίχωμά τους μπορεί να γεμίσει νερό και να βαρύνει, με αποτέλεσμα να βουλιάξουν και να πνιγούν ενώ κολυμπούν.

πηγή: pawnation.com

Head pressing στον σκύλο και την γάτα.

Όταν ένας σκύλος ή μια γάτα πιέζουν το κεφάλι τους απέναντι σε κάποιο αντικείμενο ή στον τοίχο, αυτό λέγεται head pressing. Πρόκειται για μια ψυχαναγκαστική κίνηση που κάνει ο σκύλος ή η γάτα, χωρίς κανέναν προφανή λόγο.

Η κίνηση αυτή δείχνει πως υπάρχουν βλάβες στο νευρικό σύστημα του ζώου οι οποίες μπορεί να προκύψουν από διάφορες αιτίες, όπως από την νόσο του προσθεγκεφάλου (διάφοροι θάλαμοι του εγκεφάλου παθαίνουν βλάβη), ή από τοξική δηλητηρίαση.
Στην γάτα μπορεί πιθανά να εμφανιστεί αυτό το σύμπτωμα, αν αυτή πάσχει από τοξοπλασμάτωση.
Στον σκύλο το head pressing μπορεί να υποδηλώνει και όγκο στον εγκέφαλο.

Δεν υπάρχει ηλικιακό εύρος ή προδιάθεση κάποιας ράτσας που να έχουν μεγαλύτερο ή μικρότερο κίνδυνο γι' αυτή την πάθηση. Ολα τα ζώα έχουν τις ίδιες πιθανότητες να το εμφανίσουν.  

Συμπτώματα
Το head pressing είναι ένα βασικό σύμπτωμα της προσθεγκεφαλικής νόσου, όπου διάφορα τμήματα του εγκεφάλου βλάπτονται.

Άλλα συμπτώματα που μπορεί να έχει ένα ζώο που πάσχει από προσθεγκεφαλική νόσο, είναι ο ψυχαναγκαστικός βηματισμός, η περιστροφή γύρω από τον εαυτό του, οι επιληπτικές κρίσεις, τα αδύναμα αντανακλαστικά και η δυσκολία στην όραση.
Κάποια από αυτά τα συμπτώματα, όταν συμβαίνουν για μεγάλο χρονικό διάστημα, μπορούν να οδηγήσουν σε βλάβες, όπως για παράδειγμα το ζώο να εμφανίσει πληγές στα πόδια λόγω του ψυχαναγκαστικού βηματισμού, ή να τραυματίσει το κεφάλι του στην προσπάθειά του να το πιέσει ενάντια σε κάποια επιφάνεια.

Αιτίες
Υπάρχουν διάφορες αιτίες για τις οποίες ένα ζώο μπορεί να εμφανίσει head pressing.
Πιθανές αιτίες μπορεί να είναι μια μεταβολική διαταραχή, όπως υπερ ή υπονατριαιμία (πάρα πολύ ή πολύ λίγο νάτριο στο πλάσμα του αίματος του σώματος), ένας όγκος, η υπατική εγκεφαλοπάθεια, ή μία λοίμωξη του νευρικού συστήματος, όπως η λύσσα.  
Άλλες αιτίες μπορεί να περιλαμβάνουν ένα τραύμα στο κεφάλι από κάποιο αυτοκινητιστικό ατύχημα, ή την έκθεση σε τοξίνες όπως ο μόλυβδος.
  
Διάγνωση

Το πρώτο πράγμα που εξετάζεται όταν εμφανιστεί head pressing, είναι ο αμφιβληστροειδής και όλες οι δομές στο πίσω μέρος του οφθαλμού, καθώς από εκεί μπορεί να εντοπιστεί κάποια λοιμώδης ή φλεγμονώδης νόσος, ή κάποια ανωμαλία στον εγκέφαλο.

Επόμενες εξετάσεις περιλαμβάνουν την μέτρηση της πίεσης του αίματος, αξονική τομογραφία, και μαγνητική τομογραφία του εγκεφάλου.

Ο κτηνίατρος επίσης θα συμπεριλάβει στις εξετάσεις μια ανάλυση ούρων, από την οποία μπορεί να δει αν υπάρχει πρόβλημα στον μεταβολισμό, και μια εξέταση αίματος, για να βρεθεί η ύπαρξη μολύβδου ή άλλων τοξικών ουσιών στο αίμα του ζώου.

Μύθοι και αλήθειες για τη λεϊσμανίωση.

Άλλες σκνίπες τσιμπούν τον άνθρωπο και άλλες τον σκύλο!

Ακούμε συχνά ότι ο σκύλος είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου. Ανταποκρίνεται, όμως, ο άνθρωπος, στη φιλική συμπεριφορά του σκύλου ή απλά την αποδέχεται σαν κάτι αυτονόητο; Ωστόσο, η ύπαρξη νόμου που προβλέπει τη θανάτωση του σκύλου που πάσχει από λεϊσμανίωση, δεν αφήνει περιθώριο αμφισβήτησης για το τι ακριβώς συμβαίνει στη χώρα μας.

Η κατάσταση μπορεί να αλλάξει μάλλον, αν η ενημέρωση στηριχθεί στη λογική. Η λεϊσμανίωση ενδιαφέρει, κυρίως, τον άνθρωπο και τον σκύλο και λιγότερο, τον λύκο, την αλεπού, το τσακάλι, τη γάτα, τα τρωκτικά, τις νυχτερίδες και τα άλλα ζώα.

Η μόλυνση γίνεται με το τσίμπημα της μολυσμένης σκνίπας. Με τον τρόπο αυτό, το παράσιτο Leishmania infantum, μπαίνει στον οργανισμό των ζώων και του ανθρώπου και προκαλεί, σε λίγους μήνες ή σε λίγα χρόνια, λεϊσμανίωση. Όταν η σκνίπα πίνει αίμα από το μολυσμένο ζώο ή άνθρωπο, παίρνει μαζί και τα παράσιτα, τα οποία πολλαπλασιάζονται στο έντερό της και σε 5-8 μέρες αποκτούν την ικανότητα να μολύνουν άλλα ζώα ή άλλον άνθρωπο.

Δεν υπάρχει μόλυνση, όταν δεν υπάρχουν σκνίπες!

Στην Ελλάδα, οι σκνίπες εμφανίζονται από τον Μάιο έως το Νοέμβριο, ενώ μολύνονται, ετησίως, κατά μέσο όρο, 25 άνθρωποι και πιθανόν, 100.000 σκύλοι (σε ορισμένες περιοχές, το 50% των σκύλων είναι μολυσμένο), 1.2% των τρωκτικών, αλεπούδες και άλλα ζώα.
Ο μεγάλος αριθμός των κρουσμάτων στον σκύλο και ο ελάχιστος αριθμός των κρουσμάτων στον άνθρωπο, οφείλεται κυρίως, στις βιολογικές συνήθειες των σκνιπών.

Οι σκνίπες είναι μικρά, νυχτόβια, έντομα, που ζουν για 14-40 μέρες. Τη μέρα κρύβονται σε σκοτεινά μέρη, μέσα σε κορμούς δένδρων, σε στάβλους κ.ά., πετούν σε μικρές αποστάσεις (συνήθως, 50 μέτρα από τη φωλιά τους), δεν μπαίνουν μέσα σε σπίτια και τρέφονται με χυμούς από νεαρά φυτά, από ώριμα φρούτα κ.ά. Όμως, κάθε 3-5 μέρες, οι θηλυκές σκνίπες χρειάζονται, επιπλέον, αίμα, για να ωριμάσουν τα αυγά τους.
Ανάλογα με το είδος τους, οι σκνίπες επιλέγουν τον άνθρωπο και συγκεκριμένα είδη ζώων για να απομυζήσουν αίμα. Τα δώδεκα είδη των σκνιπών που υπάρχουν στη χώρα μας, επιλέγουν για να απομυζήσουν αίμα, τον σκύλο και άλλα είδη ζώων ή τον άνθρωπο και άλλα είδη ζώων, αλλά στις επιλογές τους αυτές δεν συμπίπτουν ο άνθρωπος και ο σκύλος.

Αυτό έχει ως αποτέλεσμα:
α) να διαφέρει υπερβολικά ο αριθμός των κρουσμάτων στον άνθρωπο και στον σκύλο (1:4000),
β) να υπάρχουν περιοχές της χώρας, όπου το ποσοστό της μόλυνσης στον σκύλο είναι υψηλό, ενώ στον άνθρωπο δεν παρατηρούνται κρούσματα λεϊσμανίωσης,
γ) να μη μολύνονται τα μέλη της οικογένειας που έχουν μολυσμένο σκύλο στο σπίτι.

Σύμφωνα με επιζωοτιολογικά και επιδημιολογικά δεδομένα, καθώς και επιστημονικές μελέτες που έγιναν στη χώρα μας, η λεϊσμανίωση εμφανίζεται: 
α) ως ανθρωπονόσος (δηλ. άνθρωπος-σκνίπα-άνθρωπος), και 
β) ως ζωονόσος (δηλ. σκύλος-σκνίπα-σκύλος), ενώ ο ρόλος των άλλων ζώων, όπως λύκος, τσακάλι, αλεπού, τρωκτικά, άλογο, χοίρος κ.ά., είναι μάλλον περιορισμένος.
Σήμερα, στην Ελλάδα, τα μέτρα που προλαμβάνουν τη μόλυνση και θεραπεύουν το νόσημα τόσο στον άνθρωπο, όσο και στον σκύλο, είναι πολύ αποτελεσματικά. Επιπλέον, είναι γνωστό ότι το 5-20% των μολυσμένων σκύλων ή ανθρώπων, γίνονται καλά χωρίς φάρμακα (αυτοϊώνται)...
Όμως, η λεϊσμανίωση προκαλεί τον ίδιο φόβο, όπως πριν από 100 χρόνια... και υπεύθυνος για τη μόλυνση του ανθρώπου συνεχίζει να θεωρείται ο σκύλος... «ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου»...

Το νόσημα «καλά αζάρ» υπάρχει μόνο στην Ινδία!

- Η λεϊσμανίωση στη χώρα μας συνεχίζει να ονομάζεται «καλά αζάρ». Το «καλά αζάρ», όμως, είναι νόσημα του ανθρώπου στην Ινδία και προκαλείται από παράσιτο που δεν υπάρχει στην Ελλάδα!

- Οι σκνίπες δεν μοιάζουν με τα κουνούπια! Είναι μικρότερες σε μέγεθος, το τσίμπημά τους πονάει περισσότερο και αναπτύσσονται στο χώμα, όχι στο νερό, όπως τα κουνούπια!

- Τον χειμώνα δεν χρειάζεται το «λουράκι» για τις σκνίπες, επειδή οι σκνίπες δεν ζουν κάτω από 15°C!

- Tο ζώο που κάνει αντιλεϊσμανιακή αγωγή δεν έχει παράσιτα στα αγγεία του δέρματος και δεν μολύνει τις σκνίπες που πίνουν αίμα από αυτό!

- Η σωστή αντιλεϊσμανιακή αγωγή απαλλάσσει το ζώο από τα παράσιτα, αρκεί αυτό να μη μολυνθεί πάλι (η λεϊσμανίωση δεν αφήνει ανοσία!).

- Όλα τα αντιλεϊσμανιακά φάρμακα είναι αποτελεσματικά, αρκεί να δίνονται στο ζώο ΚΑΘΕ 12 ΩΡΕΣ (τα παράσιτα βγαίνουν από τα μολυσμένα κύτταρα κάθε 12-24 ώρες και μόνον τότε είναι ευαίσθητα στα φάρμακα!)

Του Στέλιου Θ. Χαραλαμπίδη 
πρώην καθηγητή Παρασιτολογίας και Παρασιτικών Νοσημάτων στην Κτηνιατρική Σχολή του Α.Π.Θ.

πηγή: zoosos.gr

Βασικές οδηγίες φροντίδας για νεογέννητα γατάκια.

Συνήθως η μαμά γάτα ξέρει ακριβώς τι πρέπει να κάνει με τα νεογέννητα μωρά της.

Τι γίνεται όμως αν βρούμε νεογέννητα γατάκια ορφανά, αν για κάποιο λόγο η μαμά τους δεν είναι σε θέση να τα φροντίσει, και αν θέλουμε να τους παρέχουμε την καλύτερη δυνατή φροντίδα μεγαλώνοντας?

Ας διαβάσουμε παρακάτω μερικές χρήσιμες πληροφορίες για τα πρώτα πράγματα που πρέπει να κάνουμε:

• Ως νεογέννητα δεν παράγουν θερμότητα και βασίζονται στην ζέστη που θα τους προσφέρετε. Σκεπάστε τα και τοποθετήστε τα κοντά σε πηγή θερμότητας, όπως θερμοφόρα, ηλεκτρική ή νερού ή ένα πλαστικό μπουκάλι με ζεστό νερό, όχι όμως καυτό. 

• Αγοράστε ειδικό γάλα για ορφανά γατάκια. Αποφεύγετε το αγελαδινό γάλα που προκαλεί διάρροιες. Αν δεν βρείτε άμεσα το ειδικό γάλα, δώστε γάλα πρώτης βρεφικής ηλικίας. Το τάισμα πρέπει να γίνεται κάθε 2-3 ώρες, με μπιμπερό και χωρίς πίεση.

• Ως μωρά δεν μπορούν να αδειάσουν μόνα την κύστη τους και η μητέρα τα βοηθά γλείφοντας την περιοχή. Τρίψτε ελαφρά την κοιλίτσα τους με χαρτομάντιλο ή βαμβάκι. Διαδικασία που πρέπει να γίνεται μετά από κάθε γεύμα.

• Προσφέρετε στα μικρά ήσυχο και ζεστό περιβάλλον και μην τα αφήνεται εκτεθειμένα στον ήλιο. Μία κούτα με πανιά και θερμοφόρα είναι αρκετά. Αν κλαίνε ένα λούτρινο κουκλάκι θα τα ηρεμήσει.

• Η αποπαρασίτωση δεν συστήνεται στα πολύ μικρά γατάκια. Συμβουλευτείτε τον κτηνίατρο για την εσωτερική και εξωτερική αποπαρασίτωση. Ελάχιστο σπρέι για την εξωτερική αποπαρασίτωση αρκεί για τους ψύλλους ενώ εσωτερική αποπαρασίτωση με μορφή πάστας καλό είναι να δίνεται σε γατάκια ηλικίας μεγαλύτερα των 3 εβδομάδων.

• Ο απογαλακτισμός γίνεται όταν φτάσουν τον πρώτο μήνα. Τότε μπορούν να μάθουν να τρώνε από μόνα τους. Ανακατέψτε το γάλα με λιωμένη κονσέρβα και αφήστε τα να γλείψουν σιγά σιγά κονσέρβα από πιατάκι.

πηγή:  sigmalive.com

Κυριαρχικός σκύλος: Μύθος ή πραγματικότητα?

O «κυριαρχικός» σκύλος στο κτηνιατρείο
Από τις πιο συχνές ερωτήσεις ιδιοκτητών σκύλων στο κτηνιατρείο είναι για τη συμπεριφορά των κατοικίδιων τους. Ακόμα και αν υπάρχει κάποιο αμιγώς ιατρικό πρόβλημα, αυτό γίνεται κατανοητό στον ιδιοκτήτη μέσα από τις αλλαγές της συμπεριφοράς του ζώου, π.χ. ο σκύλος μου είναι λιγότερο δραστήριος, τρώει λιγότερο ή πίνει περισσότερο νερό. Πολλοί άνθρωποι όμως και ιδιαίτερα συχνά προβληματίζονται και μας ρωτούν και για τις ενοχλητικές γι’ αυτούς συμπεριφορές των σκύλων τους που δε σχετίζονται απαραίτητα με κάποιο οργανική αιτία. 
«Ο σκύλος μου θέλει να είναι το αφεντικό του σπιτιού, είναι κυριαρχικός, γι’ αυτό π.χ. γρυλίζει και δεν με αφήνει να πλησιάσω το φαγητό του, τρώει πρώτος, θέλει να βγει πρώτος από το σπίτι, περπατάει μπροστά μου και τραβάει στο λουρί, θέλει να κάθεται σε ψηλότερο σημείο από εμένα, είναι επιθετικός απέναντί μου, αλλά όχι απέναντι στο σύζυγο μου, δεν κάνει ότι του λέω, κτλ». 

Στα πλαίσια αυτά, ο κτηνίατρος πολλές φορές καλείται να απαντήσει και να διαγνώσει μέσα σε δευτερόλεπτα ή λεπτά στην καλύτερη περίπτωση τα αίτια των ενοχλητικών/προβληματικών συμπεριφορών και να εξηγήσει στον ιδιοκτήτη ότι ο σκύλος του δεν θέλει να είναι το αφεντικό του σπιτιού, αλλά άλλοι λόγοι τον ωθούν σε αυτές τις συμπεριφορές. Πως όμως μια μεγάλη μερίδα των ανθρώπων που έχουν κατοικίδια ή και ασχολούνται επαγγελματικά με αυτά έχουν υιοθετήσει αυτή τη θεωρία, τί συνέπειες έχει το γεγονός αυτό για τα ζώα, τις σχέσεις τους με τον άνθρωπο και ποιος μπορεί να είναι ο ρόλος του κτηνιάτρου στη διαπαιδαγώγηση της κοινωνίας;
 
Πως γεννήθηκε η ιδέα της κυριαρχικότητας στο σκύλο;
Δεν έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε που οι περισσότερες συμπεριφορές του σκύλου περιγράφονταν ως προσπάθειες κυριαρχίας ή κοινωνικής ισορροπίας. Συμπεριφορές, όπως η επιθετική συμπεριφορά, το γάβγισμα, το να πηδάει πάνω σε ανθρώπους, να μην ακολουθεί εντολές που γνωρίζει, έως και το να κάνει τις ανάγκες του μέσα στο σπίτι παρουσιάζονταν ως χρηστικές συμπεριφορές που αποσκοπούν στο να κυριαρχήσει έναντι άλλων σκύλων, ανθρώπων ή άλλων μελών της αγέλης γενικότερα και να ανέλθει κοινωνικά, να γίνει δηλαδή ο κυρίαρχος, το αφεντικό, το Άλφα ζώο της αγέλης.
Σαν να υπάρχει δηλαδή, ένα βαθύτερο κίνητρο που ωθεί το σκύλο στην κάθε του, σχεδόν, συμπεριφορά, διαφορετικό από τα αίτια που τον οδηγούν στην υποφαινόμενη συμπεριφορά, π.χ. ο σκύλος δε γρυλίζει για να προστατέψει το φαγητό του, αλλά για να δείξει το ποιος είναι το αφεντικό.

Η κυριαρχικότητα από το λύκο στο σκύλο
Ιστορικά, η έννοια της κυριαρχικότητας στο σκύλο υιοθετήθηκε από μελέτες που έγιναν σε λύκους, με την παραδοχή ότι εξελικτικά ο σκύλος είναι απόγονος του λύκου και μοιράζονται παρόμοιες κοινωνικές δομές. Οι μελέτες στους λύκους που κατέληξαν στην κυριαρχικότητα ως αίτιο της επιθετικής/ανταγωνιστικής συμπεριφοράς έγιναν σε λύκους από διαφορετικά μέρη της Αμερικής οι οποίοι ζούσαν όλοι μαζί στο εθνικό πάρκο του Yellowstone, στην Αμερική. 

Αντίθετα, σύγχρονες μελέτες λύκων στο φυσικό τους περιβάλλον κατέληξαν στο ότι οι λύκοι ζουν σαν ανθρώπινη οικογένεια, γονείς και τα παιδιά τους, σχηματίζουν αγέλες με άλλους λύκους εκτός οικογένειας μόνο αν χρειαστεί να κυνηγήσουν ένα μεγαλύτερο από αυτούς θήραμα και χρησιμοποιούν σπάνια επιθετικότητα μεταξύ τους. Ταυτόχρονα, τονίστηκε πως το γεγονός ότι ξένοι μεταξύ τους λύκοι διαβιούσαν σε ξένο περιβάλλον επηρέασε τα αποτελέσματα των αρχικών ερευνών και ανάγκασε τους λύκους να χρησιμοποιούν επιθετική συμπεριφορά πολύ συχνότερα από ότι γίνεται στη φύση για να κερδίσουν αυτό που θέλουν, π.χ. τροφή, νερό και μέρος για ξεκούραση. 
Στην πραγματικότητα, κάποιοι λύκοι είναι πιο δυνατοί από άλλους στην μεταξύ τους διαμάχη, αλλά σε άλλες περιστάσεις οι ίδιοι λύκοι θα υποχωρήσουν απέναντι σε διαφορετικούς λύκους, όχι πάντα λόγω του ότι είναι πιο αδύναμοι, αλλά λόγω του ότι δεν έχουν το ίδιο κίνητρο. Για παράδειγμα, κάποιος πεινασμένος λύκος είναι διατεθειμένος να ρισκάρει περισσότερο τη σωματική του ακεραιότητα, να είναι επιθετικός, για να κερδίσει το φαγητό του, ενώ ο ίδιος λύκος σε άλλη περίσταση θα προτιμήσει να υιοθετήσει μια πιο παθητική στάση, χωρίς να ρισκάρει τον πιθανό τραυματισμό του.

Η κυριαρχικότητα δηλαδή μπορεί να περιγράψει σε μια δυαδική σχέση, τη συμπεριφορά του ενός ζώου απέναντι στο άλλο σε μια συγκεκριμένη περίσταση, χωρίς να είναι χαρακτηριστικό της προσωπικότητας του ζώου το οποίο εκδηλώνεται απέναντι σε οποιοδήποτε ζώο και σε κάθε περίσταση. Μελέτες σε αδέσποτες ομάδες σκύλων δεν έχουν εντοπίσει στεγανές κοινωνικές δομές στη βάση της κυριαρχικότητας-υποτακτικότητας, αλλά σχέσεις που μπορούν να αναδιαμορφώνονται βάση της περίστασης και του κινήτρου του κάθε ζώου.

Είδαμε πως γεννήθηκε η θεωρία ότι η κυριαρχικότητα ευθύνεται για τη συμπεριφορά των λύκων, ας δούμε όμως και πως έγινε η μεταφορά της θεωρίας αυτής από το λύκο στο σκύλο και η αιτιολόγηση της επιθετικότητα στο σκύλο βάση της κυριαρχικότητας. Η θεωρία της κυριαρχικότητας μεταφέρθηκε στο σκύλο θεωρώντας ότι ο σκύλος είναι απόγονος του λύκου, επειδή προήλθε από την εξημέρωση του λύκου. Η αλήθεια όμως, η βιολογική αλήθεια, είναι πως ο σύγχρονος σκύλος με το σύγχρονο λύκο είχαν κάποιον κοινό πρόγονο, και δεν προέρχεται ο ένας από τον άλλον. Από την εξημέρωση του προϊστορικού αυτού κοινού τους πρόγονου και όχι από το λύκο που γνωρίζουμε σήμερα προήλθαν με την πάροδο του χρόνου οι σύγχρονες φυλές σκύλων. Συνεπώς, η μελέτη του σύγχρονου λύκου δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως οδηγός για την κατανόηση της συμπεριφοράς του σκύλου (Εικόνα)
 

Σχηματική περιγραφή της εξέλιξης του λύκου και του σκύλου από τον κοινό τους πρόγονο

Οι πυλώνες της θεωρίας της κυριαρχικότητας στο σκύλο, το ότι η κυριαρχικότητα είναι η κύρια αιτία της ανταγωνιστικής/επιθετικής συμπεριφοράς των λύκων, μέσω των σύγχρονων ερευνών καταρρίπτονται. 
Πλέον τα αίτια της κάθε συμπεριφοράς, συμπεριλαμβανομένου της επιθετικότητας, επικεντρώνονται στα συναισθηματικά κίνητρα και τις εμπειρίες του κάθε ζώου και εξατομικεύονται. Για παράδειγμα, τα συχνότερα αίτια επιθετικής συμπεριφοράς στον σκύλο είναι ο φόβος, ο εκνευρισμός, ο πόνος και η συνήθεια, ο σκύλος δηλαδή έτσι να έχει μάθει να συμπεριφέρεται - χωρίς να παρεμβαίνει το συναίσθημα-, αίτια τα οποία δεν αποκλείουν το ένα το άλλο και μπορούν να συνυπάρχουν.

Η κυριαρχικότητα στη σχέση ανθρώπου και σκύλου
Δυστυχώς, η κυριαρχικότητα δεν είναι μόνο ένα θεωρητικό ζήτημα το οποίο συζητείται μεταξύ των ειδικών, αλλά μια έννοια που έχει επηρεάσει τη συμπεριφορά του ανθρώπου απέναντι στο σκύλο. Στην προσπάθεια πολλών ανθρώπων να αποτρέψουν την εκδήλωση ανεπιθύμητης συμπεριφορά, συνήθως επιθετικής, από το σκύλο τους χρησιμοποιείται συχνά βία και καταναγκασμός. Έχει βρεθεί πως οι ανθρώπινες συμπεριφορές αυτές είναι επιβαρυντικοί παράγοντες για την εκδήλωση επιθετικής συμπεριφοράς από το σκύλο, δηλαδή αντί να μειώνεται ο κίνδυνος εμφάνισης επιθετικής συμπεριφοράς, με τη βία και τον καταναγκασμό ελλοχεύει ο κίνδυνος να αυξηθεί (Casey et al. 2013). 

Δυστυχώς, η χρήση βίας, συνήθως μέσα από τη χρήση πνιχτών, κολάρων με καρφιά κ.α., ως μέσο επίλυσης προβληματικών συμπεριφορών έχει προβληθεί μέσα από τηλεοπτικές εκπομπές ως ορθή προσφέροντας, φαινομενικά τουλάχιστον, μια γρήγορη λύση σε πολλά προβλήματα. Στην πραγματικότητα όμως, ελάχιστα προβλήματα μπορούν να επιλυθούν μέσα στη λίγη ώρα που κρατάει κάθε εκπομπή, πόσο μάλλον προβλήματα επιθετικότητας που κατά κανόνα είναι ιδιαίτερα περίπλοκα. Παράλληλα, επειδή τα πραγματικά αίτια του προβλήματος καλύπτονται από το πέπλο της κυριαρχικότητας, συνήθως το πρόβλημα επιτείνεται με κίνδυνο να καταστρέφονται οι σχέσεις ανθρώπου-σκύλου.

Πριν κάποιες δεκαετίες, κάτι αντίστοιχο συνέβαινε και με την ανατροφή των παιδιών, όταν η χρήση τιμωρίας ίσως και βίας επικρατούσε ως άρχουσα αντίληψη, γεγονός το οποίο έχει αντικατασταθεί πλέον από πιο αποτελεσματικές μεθόδους που ως στόχο έχουν να δώσουν τα εφόδια στο παιδί να μάθει ποιο είναι το σωστό και τι πρέπει να κάνει αντί απλά να το αποτρέπουν από αυτό που δεν πρέπει να κάνει. Έτσι και στο σκύλο πλέον, απώτερος σκοπός είναι όχι μόνο να συμπεριφέρεται διαφορετικά, αλλά να αλλάξουν τα συναισθηματικά κίνητρα που τον ωθούν στην ανεπιθύμητη συμπεριφορά και να υιοθετήσει μια καινούργια επιθυμητή συμπεριφορά, χωρίς κάθε στιγμή να πρέπει ο ιδιοκτήτης του να το διορθώσει για τα λάθη του. Στα σκυλιά, όπως και στα μικρά παιδιά, είναι πιο αποτελεσματικό να τους δώσουμε να καταλάβουν τι θέλουμε να κάνουν, παρά απλά να τα αποτρέπουμε από αυτό που κάνουν.

Αρμονική συμβίωση ανθρώπου-σκύλου
Η επιθυμία κάθε ιδιοκτήτη είναι να αποκτήσει την ικανότητα να επηρεάζει το σκύλο του με σκοπό αυτός να ακολουθεί πρόθυμα και οικειοθελώς την επιθυμητή από τον ιδιοκτήτη συμπεριφορά, χωρίς να χρειάζεται ο ίδιος να τον καθοδηγεί και να τον διορθώνει. Η περιγραφή αυτή είναι ο ορισμός του ηγέτη που όπως γίνεται κατανοητό δεν έχει να κάνει με την κυριαρχικότητα (Dubrin, 1990). O εξαναγκασμός που προϋποθέτει η κυριαρχικότητα παράγει παθητική αντίσταση, η οποία απαιτεί συνεχή καθοδήγηση, και συνήθως δεν είναι αποτελεσματικός τρόπος για να αποδώσει την επιθυμητή συμπεριφορά.

Πρακτικά όμως, τι θα συμβουλεύσουμε έναν ιδιοκτήτη που μας περιγράφει πως φοβάται ότι σκύλος του μπορεί είναι κυριαρχικός; 

- Επιβράβευση της επιθυμητής συμπεριφοράς αμέσως μετά τη συμπεριφορά. Επιβράβευση σημαίνει οτιδήποτε αρέσει στο ζώο, π.χ. χάδι, παιχνίδι, λιχουδιά ή και ένα «Μπράβο».
- Αγνοούμε την μη-επιθυμητή συμπεριφορά (αν είναι δυνατόν να αγνοηθεί και δεν είναι επικίνδυνο, π.χ. δεν μπορούμε να αγνοήσουμε ένα σκύλο που δαγκώνει).
- Αποφεύγουμε τη χρήση τιμωρίας, ιδιαίτερα φυσικής βίας και βοηθημάτων, όπως ο πνίχτης, κολάρο με καρφιά κτλ. Συγκεκριμένα, σε περιστατικά επιθετικότητας η χρήση τιμωρίας μπορεί να αποβεί μέχρι και επικίνδυνη για τη σωματική ακεραιότητα των ιδιοκτητών.
- Συνέπεια στη συμπεριφορά μας. Να αποφασίσει όλη η οικογένεια μαζί τους κανόνες του σπιτιού, π.χ. ο σκύλος επιτρέπεται να κοιμάται στο κρεβάτι, επιτρέπεται να ανεβαίνει στον καναπέ, και να τους ακολουθούν όλα τα μέλη της οικογένειας. Αν για παράδειγμα, μια μέρα βρέξει και ο σκύλος είναι λερωμένος πρέπει να τον καθαρίσουμε και όχι να του απαγορεύσουμε επίμονα να μην ανέβει στον καναπέ, γιατί δε θα καταλάβει το γιατί. Ή αν όταν είμαστε χαρούμενοι αποτρέπουμε το σκύλο μας να ανέβει στον καναπέ ενώ όταν είμαστε στεναχωρημένοι τον φωνάζουμε να κάτσει μαζί μας για να μας κάνει παρέα, δε θα καταλάβει τι είναι αυτό που πραγματικά του ζητάμε να κάνει.
- Αν κρίνουμε πως χρειάζεται να παραπέμψουμε τον ιδιοκτήτη για περαιτέρω βοήθεια, επιλέγουμε επαγγελματίες που δε χρησιμοποιούν τιμωρία ή μέσα εκφοβισμού, όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, ιδανικά αφού πρώτα τους επισκεφτούμε για να δούμε τη δουλειά τους. 

Επίλογος
Οι κτηνίατροι είμαστε οι πρώτοι που θα δούμε ένα ζώο από τι πρώτες κιόλας μέρες της ζωής του και ο ιδιοκτήτης του πρώτους εμάς θα ρωτήσει για τυχόν προβλήματα που αντιμετωπίζει με το κατοικίδιο του. Η σωστή ενημέρωση και διαπαιδαγώγηση των ιδιοκτητών για τη συμπεριφορά του σκύλου τους, για το ότι ο σκύλος τους δεν είναι κυριαρχικός, έχει ανάγκες που οφείλουμε να σεβαστούμε και κάποιες απλές συμβουλές για το πώς να συμπεριφερθούν απέναντί του, μπορούν να συντελέσουν στη πρόληψη προβληματικών συμπεριφορών, στη βελτίωση των σχέσεων ανθρώπου-σκύλου και στην προάσπιση της ευζωίας τόσο των ανθρώπων, αλλά τόσο και του σκύλου.

Πηγή: diagnovet.gr

Επιμέλεια άρθρου: Χρήστος Η. Καραγιάννης, Κτηνίατρος 

MSc, MRCVS, Ειδικευόμενος του Ευρωπαϊκού Κτηνιατρικού Κολλεγίου Συμπεριφοράς Ζώων (ECAWBM), Animal Behaviour Clinic, University of Lincoln

ckaragiannis@animalbehaviour.co.uk