Και οι σκύλοι ζηλεύουν!

Οι ιδιοκτήτες σκύλων το ήξεραν από την αρχή... τα σκυλάκια μας πραγματικά ζηλεύουν όταν δείχνουμε προσοχή σε κάτι άλλο. Και πιο πολύ αποζητούν την προσοχή μας όταν αισθάνονται πως απειλείται η κοινωνική τους ζωή.

Όσο και αν νομίζουμε πως πρόκειται για ένα πολύπλοκο συναίσθημα που δύσκολα εμφανίζεται στα ζώα, η ζήλια (και η γενικότερη συμπεριφορά που έχει να κάνει με το "δώσε μου σημασία") τελικά φαίνεται πως καλλιεργήθηκε κατά την διαδικασία της εξέλιξής τους ως είδος, στην προσπάθειά τους να προστατέψουν σημαντικούς κοινωνικούς δεσμούς μέσα στην αγέλη.

Η Christine Harris, ψυχολόγος και διδάκτωρ στο πανεπιστήμιο του San Diego της Καλιφόρνια, αποφάσισε να μελετήσει την ζήλια στα σκυλιά όταν παρατήρησε πως όταν έπαιζε στην αυλή με τα δυο σκυλιά της, το καθένα από αυτά ζητούσε την απόλυτη προσοχή της. "Παρατήρησα πως ενώ χάιδευα και έπαιζα και με τα δύο ταυτόχρονα, κανένα δεν απολάμβανε αυτή την ισότιμη προσοχή. Το καθένα από αυτά, με το κεφάλι του και την μουσούδα του, έσπρωχνε το χέρι μου ώστε να τα χαϊδεύω και με τα δυο μου χέρια, και αποζητούσε την αποκλειστική προσοχή".

Χρησιμοποιώντας σαν βάση μια μελέτη που είχε γίνει για την ζήλια των μωρών  στην ηλικία περίπου των 6 μηνών, η Christine και οι συνεργάτες της, άρχισαν να μελετούν 36 σκυλιά στα σπίτια τους. 
Η ομάδα βιντεοσκοπούσε την αντίδραση των σκύλων όταν οι  ιδιοκτήτες τους αδιαφορούσαν και έδειχναν περισσότερη σημασία :
α) σε ένα λούτρινο κουκλάκι που να μοιάζει με σκυλάκι, 
β) σε μια κολοκύθα
γ) στην ανάγνωση ενός παραμυθιού από ένα βιβλίο με εικόνες που ανασηκώνονται

Η μελέτη έδειξε πως όλα τα σκυλιά παρατηρούσαν την κατάσταση προσεκτικά και υπολόγιζαν πότε ήταν η κατάλληλη στιγμή για να επέμβουν, να δηλώσουν την παρουσία τους και να σπάσουν τον δεσμό που είχε δημιουργηθεί ανάμεσα στον ιδιοκτήτη τους και το παιχνίδι.

Πιο συγκεκριμένα, από τα 36 σκυλιά που μελετήθηκαν, το 78% έσπρωχνε ή άγγιζε τον ιδιοκτήτη του όταν αυτός ασχολιόταν με το λούτρινο κουκλάκι, το 42% ενοχλήθηκε όταν ο ιδιοκτήτης του ασχολιόταν με την κολοκύθα, και μόνο το 22% ενοχλήθηκε όταν ο ιδιοκτήτης του έδινε προσοχή στο βιβλίο.
Επιπλέον, το 35% των σκύλων έβαλε το σώμα του ανάμεσα στον ιδιοκτήτη και το λούτρινο κουκλάκι, και το 25% επιτέθηκε στο κουκλάκι, ενώ μόλις ένας μόνο σκύλος επιτέθηκε στην κολοκύθα και το βιβλίο. Τέλος, το 86% των σκύλων, μύρισε το λούτρινο κουκλάκι στον πρωκτό, ακριβώς όπως θα έκανε και με ένα αληθινό σκύλο στην προσπάθεια του να το αναγνωρίσει.
Προφανώς, τα σκυλιά είδαν στο πρόσωπο του λούτρινου σκύλου έναν όμοιό τους, και μόνο τότε ένιωσαν πραγματική απειλή και ζήλια.

Οι μελετητές δεν περίμεναν οι σκύλοι να έχουν τέτοια αντίδραση απέναντι στο λούτρινο κουκλάκι, καθώς δεν έχει ούτε την κίνηση ούτε την μυρωδιά ενός αληθινού σκύλου, και φαντάζονται πως αν στην θέση του λούτρινου βρισκόταν ένας αληθινός σκύλος, η αντίδραση και η ένδειξη ζήλιας θα ήταν ακόμα μεγαλύτερη.
 
Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της μελέτης, όταν τα σκυλιά ένιωθαν πως κινδυνεύει η αποκλειστική αγάπη και προσοχή του αφεντικού τους, αντιδρούσαν με διάφορους τρόπους ώστε να ξανακερδίσουν την αμέριστη προσοχή και να ξεφορτωθούν τον "αντίπαλο". Η μελέτη φυσικά δεν μπορεί να αναλύσει την σκέψη και να μπει μέσα στο μυαλό των σκύλων για να δούμε αν πραγματικά ζηλεύουν ή όχι, αλλά σίγουρα οι αντιδράσεις τους παρακινούνται από μια ψυχολογική κατάσταση ζήλιας και κτητικότητας.

Είναι τα σκυλιά σας εμάς?
Πρασινίζουν και οι σκύλοι από την ζήλια τους όπως εμείς? Προφανώς όχι.

"Οι άνθρωποι και οι σκύλοι είναι διαφορετικοί σε πολλά επίπεδα. Για παράδειγμα, οι άνθρωποι παράλληλα με την ζήλια κάνουν διάφορες σκέψεις και αναρωτιούνται για διάφορα πράγματα σχετικά με το γεγονός (μήπως είμαι βαρετός? δεν με αγαπά πια? αυτό είναι και το τέλος της σχέσης μου?). Αυτές οι σκέψεις προφανώς δημιουργούν διαφορετική έκφραση ζήλιας από αυτή των σκύλων" λέει χαρακτηριστικά η Harris.

"Αντίθετα, αυτό που φαίνεται να είναι κοινό ανάμεσα σε σκύλους και ανθρώπους, είναι η προσπάθεια να επανακτήσουμε τον αγαπημένο μας, να διακόψουμε την όποια παράλληλη σχέση και να επαναφέρουμε τον εαυτό μας στην κορυφή της προσοχής του αγαπημένου/αφεντικού μας"

Τα ευρήματα της μελέτης προχωρούν ένα βήμα πιο πέρα προς την διάσπαση των μύθων σε σχέση με το τι ΔΕΝ μπορούν να κάνουν οι σκύλοι. Όπως διαπιστώνεται, οι σκύλοι είναι ικανοί να νιώσουν ζήλια ή ακόμα και ενοχή σχεδόν με την ίδια ένταση όπως και οι άνθρωποι.

πηγή:  nationalgeographic.com

Εμβολιασμός ή μήπως υπερ-εμβολιασμός?

Όλοι οι ιδιοκτήτες κατοικίδιων, θεωρούμε υποχρέωσή μας να πηγαίνουμε τακτικά στον κτηνίατρο το ζωάκι μας και να το εμβολιάζουμε ετησίως, θεωρώντας πως έτσι του παρέχουμε την καλύτερη προστασία ενάντια σε μια σειρά ασθενειών.
Είναι όμως πραγματικά έτσι? Πράγματι παρέχουμε την καλύτερη δυνατή προστασία στο ζώο μας? Μήπως εμβολιάζοντας τόσο συχνά το ζώο μας, του προκαλούμε παρενέργειες και ενεργοποιούμε είτε την ίδια την ασθένεια για την οποία το εμβολιάζουμε ή και κάποια άλλη?
Έχετε αναρωτηθεί ποτέ, γιατί ενώ εμείς οι άνθρωποι κάνουμε μια φορά στη ζωή μας εμβόλιο για μια ασθένεια και αποκτούμε ανοσία για μια ζωή, στα ζώα μας πρέπει να τα επαναλαμβάνουμε κάθε χρόνο?

Ο οργανισμός του κάθε ζώου έχει ένα ικανοποιητικό σύστημα αυτοάμυνας και αυτοίασης. 
Ας σκεφτούμε πως τα περισσότερα εμβόλια ζώων δημιουργήθηκαν την δεκαετία του 1980, και πριν το 70 δεν υπήρχε σχεδόν κανένα εμβόλιο. Όμως ακόμα και τότε τα κρούσματα σοβαρών και ανίατων ασθενειών στα ζώα ήταν πολύ λίγα σε σχέση με την ανυπαρξία εμβολίων.
Και αυτό συνέβαινε, γιατί τα ζώα έρχονταν σε επαφή με τους ιούς σε λανθάνουσα μορφή και αποκτούσαν ανοσία. 
Όπως ακριβώς παλιότερα, οι γονείς μας ή οι παππούδες μας όταν κάποιο παιδάκι από το σχολείο ή την γειτονιά πάθαινε ανεμοβλογιά, έκαναν "πάρτι ανεμοβλογιάς" και έφερναν όλα τα παιδιά σε επαφή, γιατί γνώριζαν πως αν περάσει το παιδί μια φορά την αρρώστια, μετά δεν την ξαναπερνά για όλη του τη ζωή, έτσι συμβαίνει και με τα ζώα.

Μελέτες πάνω στον εμβολιασμό των ζώων γίνονται εδώ και δεκαετίες στο εξωτερικό, και όλες καταλήγουν στο συμπέρασμα, πως από την στιγμή που το ζωάκι μας εμβολιαστεί μια φορά για μια ασθένεια, στην σωστή ηλικία, η ανοσία διαρκεί σχεδόν για όλη του την ζωή.

Πιο συγκεκριμένα, σύμφωνα με τις πολυετείς μελέτες του Dr. Ronald Schultz, ο οποίος είναι κτηνίατρος, ανοσολόγος και πρόεδρος του πανεπιστημίου του Γουισκόνσιν στο τμήμα Παθοβιολογίας, η διάρκεια ανοσίας που δημιουργείται από την στιγμή που θα εμβολιαστεί μια φορά ένα ενήλικο ζώο, είναι η εξής:

εμβόλιο λοιμώδους ηπατίτιδας: 7 χρόνια ανοσίας
εμβόλιο τύφου: 7 χρόνια ανοσίας
εμβόλιο αδενοιού: 9 χρόνια ανοσίας
εμβόλιο λύσσας: 3 χρόνια ανοσίας

Ο ίδιος ο  Schultz αναφέρει χαρακτηριστικά: "Υπήρξα για πάνω από 20 χρόνια κτηνίατρος, και τα τελευταία χρόνια βλέπω όλο και περισσότερα άρρωστα σκυλιά σε νεαρή ηλικία. Πλέον ο καρκίνος στις γάτες και τους σκύλους κάτω από 5 ετών είναι κάτι το συνηθισμένο. Οι αυτο-άνοσες ασθένειες βρίσκονται στα ύψη. Τα τελευταία χρόνια, τα κατοικίδια ζώα έχουν γίνει πιο επιρρεπή σε χρόνιες παθήσεις λόγω του υπερβολικού αριθμού εμβολίων, της ανεπαρκούς διατροφής, των κακών συνθηκών εκτροφής και των περιβαλλοντολογικών αλλαγών". 

 Για ποιο λόγο λοιπόν εμείς συνεχίζουμε να εμβολιάζουμε τα ζώα μας κάθε χρόνο?
Η πιο προφανής απάντηση, είναι για το εμπορικό κέρδος όλων των εταιρειών που βγάζουν τα εμβόλια. Έχει γίνει μια τεράστια καμπάνια από μέρους τους, και έχουν πείσει όλους τους ιατρικούς συλλόγους και τους δημόσιους φορείς, πως ο ετήσιος εμβολιασμός είναι απαραίτητος για να θεωρηθεί το ζώο υγιές, και θα πρέπει να συστήνεται ως υποχρεωτικός.

Ας δούμε όμως όλα τα "λάθη" γύρω από τον εμβολιασμό του ζώου μας, αναλυτικά:

Εμβολιάζουμε το ζώο μας πολύ νωρίς: ο εμβολιασμός του ζώου μας ξεκινά όταν αυτό είναι περίπου 8 εβδομάδες, και επαναλαμβάνεται ανά τακτά χρονικά διαστήματα, μέχρι να φτάσει το πρώτο έτος της ηλικίας του.
Στην πραγματικότητα το ζωάκι μας σε τόσο νεαρή ηλικία δεν έχει ανάγκη τον εμβολιασμό, καθώς έχει όλα τα αντισώματα που χρειάζεται από το μητρικό γάλα που του δίνει η μαμά του. Το μητρικό γάλα μάλιστα είναι τόσο ισχυρό, που αποδυναμώνει το οποιοδήποτε εμβόλιο εισχωρεί στον οργανισμό του κουταβιού όσο αυτό θηλάζει, άρα και το ίδιο το εμβόλιο σε τόσο μικρή ηλικία, στην ουσία δεν λειτουργεί. 
Η καλύτερη ηλικία για να γίνουν τα εμβόλια στο ζωάκι μας είναι στους 6 με 12 μήνες, όταν έχει ήδη μεγαλώσει αρκετά, το ανοσοποιητικό του σύστημα έχει ενισχυθεί και μπορεί να αντέξει καλύτερα το σοκ που προκαλούν στον οργανισμό του τα εμβόλια που του παρέχονται. 

Η δοσολογία του εμβόλιου είναι η ίδια για όλα τα ζώα: φανταστείτε πως το ίδιο ακριβώς εμβόλιο, με την ίδια δόση δραστικής ουσίας, γίνεται σε ένα τσιουάουα ενός κιλού και σε ένα γερμανικό ποιμενικό 30 κιλών. Σας φαίνεται αυτό λογικό?

Αρκετά εμβόλια έχουν μέσα ζωντανό ιό: Αυτό ενέχει πολλούς κινδύνους, γιατί μπορεί ο ιός να ενεργοποιηθεί μέσα στον οργανισμό και τελικά το ζώο να νοσήσει από την ασθένεια για την οποία εμβολιάστηκε. Έχουν καταγραφεί κρούσματα στο εξωτερικό, όπου ζώα που έκαναν σε πολύ μικρή ηλικία το εμβόλιο του τύφου, νόσησαν και πέθαναν από τύφο 10 με 15 μέρες μετά την λήψη του εμβόλιου.

Τα εμβόλια δεν προκαλούν ανοσία. Ευαισθητοποιούν: 
Η δουλειά του εμβόλιου είναι να εισάγει μικρές ποσότητες της νόσου στο σώμα, έτσι ώστε το σώμα είναι να δημιουργήσει ανοσία σε ένα πιο βολικό και προβλέψιμο χρονικό πλαίσιο.  
Οι περισσότεροι κτηνίατροι δίνουν μεγάλη προσοχή στον εμβολιασμό, αλλά πολύ λίγη στην ανοσοποίηση. Το αποτέλεσμα είναι ότι τις περισσότερες φορές τα κουτάβια εμβολιάζονται πολύ νωρίς, πάρα πολύ συχνά και με πάρα πολλά εμβόλια ταυτόχρονα.  
Όταν συμβαίνει αυτό, τα εμβόλια καταστέλλουν το ανοσοποιητικό σύστημα,και σε πολλές περιπτώσεις, μπορούν να προκαλέσουν υπερβολική διέγερση του ανοσοποιητικού συστήματος και τότε το σώμα επιτίθεται στα δικά του κύτταρα (αυτοάνοση νόσος).

Τα εμβόλια περιέχουν πολλά τοξικά συστατικά: Εκτός από τον ιό, τα εμβόλια περιέχουν πολλές άλλες ουσίες (thimerisal, aluminum, formaldehyde, phenols, animal organ tissues) οι οποίες είναι κατά βάση τοξικές για τον οργανισμό του ζώου, και μπορούν να προκαλέσουν από απλούς ερεθισμούς και ενοχλήσεις, μέχρι και καρκίνο στο σημείο που γίνεται η ένεση.

Ποια είναι λοιπόν η καλύτερη αντιμετώπιση? Όχι φυσικά να μην κάνουμε καθόλου εμβόλια.
Τα εμβόλια είναι χρήσιμα και προστατεύουν τα ζώα μας από επικίνδυνες ασθένειες. Όμως θα πρέπει να γίνονται με σύνεση, στη σωστή ηλικία και χωρίς άσκοπες επαναλήψεις.

Ήδη και αρκετοί Έλληνες κτηνίατροι έχουν πλέον ενημερωθεί και ευαισθητοποιηθεί πάνω στο θέμα, έχουν χωρίσει τα εμβόλια σε δύο κατηγορίες, τα απαραίτητα και τα προαιρετικά (τα οποία γίνονται μόνο σε ζώα που ζουν αδέσποτα, σε βρώμικο φυσικό περιβάλλον ή σε κυνοκομεία), και συνιστούν υποχρεωτικό εμβολιασμό κάθε 3 χρόνια και όχι πλέον ετησίως.

πηγή: dogsnaturallymagazine.com