Τι είναι: Το καλαζάρ είναι μια παρασιτική νόσος, η οποία μεταδίδεται κατά κύριο λόγο από μολυσμένη σκνίπα στα σκυλιά. Είναι μια νόσος που ευδοκιμεί στα εύκρατα και τροπικά μέρη, όπου η ζέστη και η υγρασία ειδικά το καλοκαίρι δημιουργούν ιδανικές συνθήκες για ένα συγκεκριμένο είδος σκνίπας. Η λεκάνη της Μεσογείου είναι ένα από τα μέρη όπου το καλαζάρ βρίσκεται σε έξαρση, ειδικά το καλοκαίρι.
Πως μεταδίδεται: Συνήθως μια σκνίπα τσιμπά ένα μολυσμένο ζώο, και έτσι μολύνεται και η ίδια με το εν λόγω παράσιτο. Στο επόμενο γεύμα της, όταν θα τσιμπήσει το επόμενο σκυλί, αυτόματα θα του μεταφέρει και το παράσιτο. Η μετάδοση της νόσου από ζώο σε ζώο, ή από ζώο σε άνθρωπο είναι σπανιότατη έως αδύνατη. Ενώ η μετάδοση μέσω της αλυσίδας "σκύλος-σκνίπα-σκύλος" είναι ένα πάρα πολύ συχνό φαινόμενο.
Τι συμπτώματα έχει: Αρχικά το ζώο μπορεί να νοσεί ή να είναι απλά φορέας του παράσιτου για πολλούς μήνες, χωρίς να δείξει κανένα εμφανές σύμπτωμα. Συνήθως τα πιο υγιή σκυλιά με ανεπτυγμένο ανοσοποιητικό σύστημα, μπορούν να είναι απλά φορείς του παράσιτου για μεγάλο χρονικό διάστημα, και να νοσήσουν (να πολλαπλασιαστούν δηλαδή σε αριθμό τα παράσιτα που βρίσκονται στο σώμα του σκύλου, σε τέτοιο βαθμό ώστε να μπορούν να του πειράξουν ζωτικά όργανα), όταν κάποια στιγμή ο οργανισμός τους βρεθεί σε αδυναμία.
Τα πρώτα κλινικά συμπτώματα που μαρτυρούν την προσβολή από λεϊσμανίαση, είναι: - απώλεια βάρους - απώλεια ενεργητικότητας και εύκολη κόπωση - δερματικές αλλοιώσεις στα πτερύγια των αυτιών και των βλεφάρων - πιτυρίαση και κακή ποιότητα τριχώματος - έντονο μεγάλωμα και κυρτότητα των νυχιών - επίμονες εκκρίσεις από τα μάτια και τη μύτη, ρινορραγία
- επίμονος βήχας
Όταν η νόσος προχωρήσει, και δεν έχει χορηγηθεί καμία θεραπευτική αγωγή, προσβάλλονται τα νεφρά και το ήπαρ, με αποτέλεσμα το σκυλί να εμφανίσει αιμορραγίεςκαι διάρροιες. Σε αυτές τις περιπτώσεις ο θάνατος επέρχεται στο 80 έως 90% των νοσούντων ζώων.
Διάγνωση: Η καλύτερη και ταχύτερη διάγνωση γίνεται μέσω αιματολογικών εξετάσεων, τις οποίες είναι καλό να κάνουμε 2 φορές τον χρόνο προληπτικά (μια φορά τον Μάιο και μια ακόμα στο τέλος του Σεπτεμβρίου, όπου τελειώνουν και οι ζέστες και ξεκινά το φθινόπωρο), ώστε σε περίπτωση που έχει μολυνθεί το ζώο μας αλλά δεν έχει εμφανίσει ακόμα κανένα σύμπτωμα, να το διαγνώσουμε έγκαιρα και να χορηγήσουμε άμεση θεραπεία. Όσο πιο γρήγορα γίνει η διάγνωση, και όσο μικρότερο δείκτη αντισωμάτων μας δείξει η εξέταση (που σημαίνει μικρό αριθμό παράσιτων που δεν έχουν προλάβει να πολλαπλασιαστούν), τόσο πιο σύντομη και αποτελεσματική είναι και η θεραπεία στην συνέχεια. Εκτός από την αιματολογική εξέταση, με την παραμικρή αλλαγή στην συμπεριφορά του ζώου μας, αν παρατηρήσουμε αδιαθεσία, κόπωση, ανορεξία ή οποιοδήποτε από τα προαναφερθέντα συμπτώματα, θα πρέπει άμεσα να επισκεφτούμε τον κτηνίατρο για γίνουν οι απαραίτητες εξετάσεις. Θεραπεία: Όσο αφήνουμε το ζώο μας να νοσεί χωρίς να του χορηγούμε θεραπεία, τόσο αυτό γίνεται φορέας και έμμεσος μεταδότης του παράσιτου, και τόσο αυξάνονται και σοβαρεύουν τα συμπτώματα, με τελικό αποτέλεσμα τον θάνατο. Η θεραπεία και η διάρκειά της, είναι εξειδικευμένες, και εξαρτώνται κάθε φορά από τον δείκτη αντισωμάτων του ζώου, και από τα συμπτώματα που έχει εμφανίσει.
Η θεραπεία συνήθως δεν αποσκοπεί στην απόλυτη εξαφάνιση των παράσιτων από το σώμα του σκύλου, καθώς αυτό είναι μάλλον αδύνατο, αλλά περισσότερο στην καταστολή και στην δραστική μείωση του αριθμού τους, ώστε αυτά να μην είναι ικανά να επωαστούν και να πολλαπλασιαστούν. Παρόλα αυτά, άπαξ και ο σκύλος μας μολυνθεί μια φορά με καλαζάρ, ακόμα και αν η θεραπεία του θεωρηθεί επιτυχής, είναι πολύ πιο επιρρεπής στο να υποτροπιάσει, ή και να νοσήσει εκ νέου. Γι' αυτό κρίνεται απαραίτητο μετά την θεραπεία του καλαζάρ να υποβάλουμε τον σκύλο μας σε απαραίτητες προληπτικές αιματολογικές εξετάσεις, τουλάχιστον κάθε εξάμηνο, ώστε να ελέγχουμε τον δείκτη των αντισωμάτων του και να μπορούμε να επέμβουμε άμεσα και πάλι με θεραπεία, σε περίπτωση που αυτός είναι και πάλι αυξημένος.
Πρόληψη: Ο καλύτερος τρόπος για να προστατέψουμε το ζώο μας από το καλαζάρ, είναι η πρόληψη. Γι' αυτό καλό είναι να λαμβάνουμε τα παρακάτω μέτρα: - Χορήγηση εντομοαποθητικής αμπούλας στον σβέρκο του σκύλου μας, μια φορά τον μήνα - τοποθέτηση αντιπαρασιτικού κολάρου, ειδικά από τον Μάιο μέχρι τον Οκτώβριο, όπου οι σκνίπες βρίσκονται σε έξαρση - ο σκύλος να βρίσκεται και να κοιμάται μέσα στο σπίτι το βράδυ, και όχι σε υπαίθριο χώρο, διότι από το σούρουπο μέχρι την αυγή η σκνίπα είναι ενεργή, και τότε τσιμπάει τα περισσότερα ζώα - αν ο σκύλος βρίσκεται σε εξωτερικό χώρο, καλό είναι να προστατεύουμε τον χώρο που κοιμάται με μια σίτα, ώστε ναμην μπορούν να περάσουν μέσα οι σκνίπες - να μην βγάζουμε βραδινή βόλτα τον σκύλο μας ειδικά το καλοκαίρι, τις ώρες που δρουν συνήθως οι σκνίπες - τέλος, πρόσφατα κυκλοφόρησε και εμβόλιο για το καλαζάρ, το οποίο προστατεύει τον σκύλο μας από την νόσο κατά 95%, οπότε είναι καλό να το συμπεριλάβουμε και αυτό στον ετήσιο εμβολιασμό του σκύλου.
Η B.A.R.F. (Biologically Appropriate Raw Food), είναι ένα είδος διατροφής, το οποίο πρώτος έκανε γνωστό στις αρχές της δεκαετίας του '90, ένας Αυστραλός κτηνίατρος, ο Ian Billinghurst. Από τότε μέχρι σήμερα, πολλά βιβλία με οδηγίες και συνταγές βασισμένες στην barf διατροφή έχουν γραφτεί, και γίνεται όλο και πιο γνωστή και διαδεδομένη, παρόλο που υπάρχουν πάντα επικριτές που αντιμετωπίζουν την barf με καχυποψία για τους κινδύνους που μπορεί να κρύβει. Είναι μια διατροφή που βασίζεται σε οτιδήποτε έτρωγαν στην φύση οι πρόγονοι των σκύλων και οι λύκοι, πριν γίνουν κατοικίδια ζώα. Για να πει κάποιος πως κάνει barf διατροφή στον σκύλο του, ο σκύλος θα πρέπει να καταναλώνει αποκλειστικά και μόνο τα συστατικά της barf, και όχι να γίνεται μίξη ξηράς τροφής, μαγειρευτού φαγητού και ωμών συστατικών. Τα βασικά συστατικά που περιέχει η barf διατροφή, και θα πρέπει να λαμβάνονται όλα από το ζώο στην πάροδο μιας εβδομάδας, για να θεωρείται η διατροφή πλήρης σε βιταμίνες και θρεπτικά συστατικά, είναι τα εξής: - ωμό κρέας (κατά βάση κοτόπουλο, με μερικές προσθήκες μοσχαριού και αρνιού) - εντόσθια - ωμά κόκκαλα - ωμά αυγά (με το τσόφλι) - ωμά λαχανικά (κατα προτίμηση τα πράσινα, όπως μπρόκολο, σέλινο, σπανάκι κλπ) - κάποια φρούτα, όπως μήλα - και κάποια άπαχα γαλακτοκομικά, όπως το γιαούρτι και το κεφίρ Επιπλέον, όποιος θέλει να υιοθετήσει την barf διατροφή στον σκύλο του, καλό είναι να την εμπλουτίσει και με: - ωμά ψάρια (σαρδέλες, γαύρους, σολωμούς κτλ) για το απαραίτητο Ω3 στην πιο φυσική του μορφή - Ινδική Καρύδα (είναι φυσικό ενδοαντιπαρασιτικό), - σησαμέλαιο, μηλόξυδο, ελαιόλαδο
ΠΡΟΣΟΧΗ: Το χοιρινό κρέας καθώς και τα χοιρινά κόκκαλα, καλό είναι να αποφεύγονται να δίνονται ωμά, καθώς πρέπει πρώτα να καταψυχθούν στους -20C για ένα μήνα περίπου, ώστε να καταπολεμηθεί αποτελεσματικά το μικρόβιο της ψευδολύσσας που μπορεί να περιέχουν, και το οποίο είναι πολύ επικίνδυνο για τους σκύλους. Η ημερήσια ποσότητα που πρέπει να δίνεται σε ένα ενήλικο σκυλί, ισοδυναμεί με το 3% του βάρους του, ενώ για τα κουτάβια που βρίσκονται στο στάδιο της ανάπτυξης η ποσότητα πρέπει να είναι μεγαλύτερη, αντίστοιχη με το 4 έως και το 10% του βάρους τους.
Τα πλεονεκτήματα της B.A.R.F. διατροφής - Το σκυλί αποκτά και συντηρεί πολύ καθαρά και γερά δόντια χάρη στο καθάρισμα που προσφέρουν τα κόκαλα και το μάσημα τους, και περιορίζεται η κακοσμία του στόματος. - Μειώνονται οι αλλεργίες και οι δερματικές παθήσεις, και ο σκύλος αποκτά γυαλιστερό και υγιές τρίχωμα. - Μειώνεται αισθητά η τριχόπτωση, ειδικά αν ο σκύλος μας μαδάει πολύ περισσότερο από το φυσιολογικό. - Το βάρος του σκύλου έρχεται πολύ γρήγορα σε φυσιολογικά επίπεδα, και αποκτά ένα σώμα πιο fit και αδύνατο. - Ο σκύλος αυξάνει την ενέργεια και την ζωτικότητά του, και το ανοσοποιητικό του σύστημα δυναμώνει. - Τα κόπρανά του είναι πολύ λιγότερα σε ποσότητα, σκληρά και καλοσχηματισμένα, χωρίς έντονη οσμή, κάτι που εκτός από πρακτικά ευχάριστο για εμάς, αποδεικνύει και την σωστή πέψη του σκύλου. Οι πιθανοί κίνδυνοι της B.A.R.F. διατροφής Για το πιο συχνό πράγμα για το οποίο κατηγορείται η B.A.R.F. διατροφή από τους επικριτές της, είναι η άμεση έκθεση του ζώου σε βλαβερά μικρόβια και βακτήρια που υπάρχουν στα ωμά κρέατα, όπως η σαλμονέλα κλπ. Στην πραγματικότητα όμως, το πεπτικό σύστημα του σκύλου είναι σχεδιασμένο πολύ διαφορετικά από το ανθρώπινο και τα βακτήρια που βρίσκονται σε αυτό φροντίζουν ώστε το μικρόβιο να αποβληθεί
γρήγορα από τον οργανισμό, πριν προλάβει να επιρρεάσει το ζώο! Γι’ αυτό σε αρκετές μελέτες έχει βρεθεί σαλμονέλα στα κόπρανα του σκύλου χωρίς ο σκύλος να νοσεί ποτέ! Επίσης πολλοί θεωρούν επικίνδυνο το μάσημα των κόκαλων, καθώς μικρά και αιχμηρά κομμάτια τους μπορούν να πληγώσουν εσωτερικά το ζώο και να το τραυματήσουν. Αυτό είναι ένας υπαρκτός και σοβαρός κίνδυνος όταν τα κόκαλα χορηγούνται μαγειρεμένα, διότι τότε χάνουν την ελαστικότητά τους και γίνονται πολύ αιχμηρά και επικίνδυνα. Οταν όμως το κόκαλο είναι ωμό, διατηρεί την φυσική του ελαστικότητα και είναι απολύτως ακίνδυνο για τον σκύλο να το δαγκώνει, να το καταπίνει και να το χωνεύει! Είναι χαρακτηριστικό ότι στα κόπρανα τα κόκαλα εμφανίζονται σαν πούδρα! Τέλος, υπάρχει κίνδυνος να προκαλέσουμε αβιταμίνωση ή άλλα θέματα υγείας που σχετίζονται με την μη ισορροπημένη και χαμηλής ποιότητας διατροφή, σε περίπτωση που δεν χορηγούμε στον σκύλο μας, όλα τα συστατικά που περιέχει κανονικά η barf, για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Για τους ηθικούς και κοινωνικούς λόγους για τους οποίους είναι ωφέλιμο να στειρώνουμε τα ζώα μας, έχουμε αναφερθεί στο παρελθόν εδώ . Υπάρχουν όμως και ιατρικοί λόγοι που καθιστούν την στείρωση ωφέλιμη για το ζώο μας, ειδικά όταν δεν σκοπεύουμε να το αφήσουμε να ζευγαρώσει ποτέ. Πιο συγκεκριμένα, για τα θηλυκά ζώα, με την στείρωση: - εξαλείφεται ο κίνδυνος
πυομήτρας (μόλυνση της μήτρας που εμφανίζεται συχνά σε θηλυκούς σκύλους πιο
μεγάλης ηλικίας οι οποίοι δεν ζευγαρώνουν και μπορεί να αποβεί
θανατηφόρος). - μειώνονται οι πιθανότητες εμφάνισης νεοπλασιών των μαστών. - σταματά η εμφάνιση του οίστρου, κατά την διάρκεια του οποίου στάζει αίμα το αιδοίο του ζώου, του προκαλεί νευρικότητα στην συμπεριφορά, και προσελκύει έντονα όλα τα αρσενικά κατά την διάρκεια της βόλτας. Ιδανική ηλικία για να στειρωθεί ένα θηλυκό ζώο, είναι μετά τον πρώτο οίστρο και πριν τον τρίτο. Φυσικά μπορεί να στειρωθεί και αργότερα, αλλά αν η στείρωση γίνει σε αυτό το διάστημα τότε μειώνονται σημαντικά οι πιθανότητες εμφάνισης νεοπλασιών των μαστών. Μετά την στείρωση τα θηλυκά πιθανόν να εμφανίσουν μια τάση για παχυσαρκία, η οποία όμως αποτρέπεται αποτελεσματικά με ισορροπημένη και σωστή τροφή, και καθημερινή άσκηση με περιπάτους και παιχνίδια. Για τα αρσενικά ζώα, η στείρωση είναι σημαντική γιατί: - μειώνει σημαντικά την
επιθετικότητα έναντι άλλων αρσενικών σκύλων, και την εκδήλωση κυριαρχικότητας έναντι των
μελών της οικογένειας του ιδιοκτήτη. - σταματάει την συνήθεια του ζώου να οριοθετεί με τα ούρα το χώρο του (το λεγόμενο μαρκάρισμα). - προλαμβάνει διάφορες παθήσεις του προστάτη, όπως υπερπλασία και προστατίτιδα. - μειώνονται οι τάσεις φυγής του ζώου για την ανεύρεση θηλυκού σε οίστρο. Ιδανική ηλικία για να στειρωθεί ένα αρσενικό ζώο είναι μετά τους 6 μήνες, και πριν τα 2 χρόνια. Αν ένα αρσενικό στειρωθεί πριν προλάβει να ενηλικιωθεί, ενδεχομένως να συνεχίσει να έχει μια πιο "κουταβίσια" και παιδική συμπεριφορά στην ζωή του, καθώς και να ψηλώσει ελαφρώς περισσότερο από ότι θα ψήλωνε φυσιολογικά αν δεν στειρωνόταν. Η τάση για παχυσαρκία είναι πολύ μικρότερη στα αρσενικά ζώα, και από θέμα συμπεριφοράς, αλλάζει μόνο η σεξουαλική συμπεριφορά του ζώου, ενώ η διάθεση για παιχνίδι, η φιλικότητα και η κοινωνικότητα παραμένουν ανεπηρέαστες. Φυσικά θα πρέπει να γνωρίζουμε πως η στείρωση είναι ένα κανονικό χειρουργείο, ειδικά του θηλυκού ζώου, και θα πρέπει πάντα να γίνεται από υπεύθυνο κτηνίατρο με μεγάλη εμπειρία στη συγκεκριμένη επέμβαση. Μια "κακή" στείρωση μπορεί να έχει και επιπλοκές, όπως το να αποκτήσει το ζώο μια σχετική ακράτεια ούρων. Επίσης, είναι στατιστικά επιβεβαιωμένο, πως ένα πολύ μικρό ποσοστό σκύλων είναι αλλεργικό στην αναισθησία, με αποτέλεσμα να μην ξυπνούν ποτέ από το χειρουργείο. Ομως αυτό και μόνο το γεγονός δεν θα πρέπει να μας αποτρέπει από το να πάρουμε απόφαση να στειρώσουμε το ζώο μας. Αλλωστε θα πρέπει να αναλογιστούμε, πως στην διάρκεια της ζωής του ζώου μας, οι πιθανότητες να χρειαστεί να το υποβάλουμε σε αναισθησία είναι πάρα πολλές, είτε για έναν απλό καθαρισμό δοντιών, είτε και για ένα οποιοδήποτε άλλο χειρουργείο που μπορεί να χρειαστεί να κάνει. Τα ωφέλη, και ιατρικά, αλλά κυρίως κοινωνικά, είναι πολύ πιο σημαντικά, και οι μόνες μας ανησυχίες θα πρέπει να περιορίζονται στην επιλογή της κατάλληλης στιγμής για την επέμβαση, και στην εύρεση ενός καλού γιατρού που να εμπιστευόμαστε. Ετσι, με τον τρόπο αυτό, * χαρίζουμε μια καλή ποιότητα ζωής στο ζώο μας, προσφέροντάς του καλή υγεία και αποφυγή όλων των ειδών καρκίνων της περιοχής που είναι πολύ συνηθισμένοι σε αστείρωτα ζώα, * αποτρέπουμε ανεπιθήμητες εγκυμοσύνες και δημιουργία καινούργιων κουταβιών, * και συμβάλλουμε σημαντικά στην μείωση των αδέσποτων ζώων.
Το μηλόξυδο έχει πολλές εφαρμογές στους σκύλους και μπορεί να τους ανακουφίσει και να τους θεραπεύσει από διάφορες παθήσεις ή ενοχλήσεις: - Οταν ο σκύλος είναι ανορεκτικός, βάλτε του μια κουταλιά της σούπας (δοσολογία για έναν σκύλο 20 κιλών περίπου) μηλόξυδο μέσα στο φαγητό του, δύο φορές τη μέρα. - Αν ο σκύλος έχει έντονη φαγούρα ή εξανθήματα στο δέρμα, προσθέστε λίγο μηλόξυδο σε ένα μπουκάλι με νερό, και ψεκάστε με το μείγμα το τρίχωμα του σκύλου. Θα του κατευνάσει την φαγούρα, και τα εξανθήματα θα απορροφηθούν πολύ γρήγορα. Αν ο ερεθισμός στο δέρμα του είναι μεγάλος, τότε αυξήστε την δοσολογία του μηλόξυδου στο μείγμα, και αναμείξτε ίση ποσότητα μηλόξυδου και νερού μέσα στο μπουκάλι. - Αν ο σκύλος έχει πρόβλημα με καταρροή στα μάτια, και βήχα, βάλτε ένα κουταλάκι του γλυκού μηλόξυδου μέσα στο φαγητό του (για έναν σκύλο 20 κιλών περίπου), δύο φορές τη μέρα. Θα τον βοηθήσει να το ξεπεράσει πιο εύκολα. - Αν θέλουμε να διατηρούμε τα αυτάκια του σκύλου μας καθαρά, χωρίς άσχημη οσμή και μολύνσεις, προσθέτουμε λίγες σταγόνες μηλόξυδου πάνω σε ένα βρεγμένο βαμβάκι, και με αυτό καθαρίζουμε προσεκτικά το εσωτερικό των αυτιών. Τέλος το μηλόξυδο είναι ευεργετικό και σε πολλές άλλες περιπτώσεις, όπως στην υποθερμία, τη δυσκοιλιότητα, την αδυναμία, τον ερεθισμό από τσιμπίματα ψύλων, τους κάλους στους αγκώνες και τα προβλήματα στις αρθρώσεις.
Πολλοί θεωρούν πως η βόλτα του σκύλου σχετίζεται μόνο με την "τουαλέτα" του, με αποτέλεσμα είτε να βγάζουν τον σκύλο τους μόνο μια πολύ σύντομη βόλτα, και με το που θα κάνει τις ανάγκες του να επιστρέφουν γρήγορα σπίτι, είτε αφού διαμορφώσουν έναν χώρο στο μπαλκόνι ή την αυλή όπου μαθαίνουν τον σκύλο να τον χρησιμοποιεί ως τουαλέτα, πλέον θεωρούν την βόλτα περιττή. Στην πραγματικότητα όμως η καθημερινή και τακτική βόλτα του σκύλου είναι πολύ σημαντική για πολύ περισσότερους και διαφορετικούς λόγους. - Κατά την διάρκεια της βόλτας, ο σκύλος εξασκεί το πιο βασικό του ένσικτο: αυτό του κυνηγού. Με τις διαφορετικές μυρωδιές, τους διαφορετικούς ήχους και τα διαφορετικά ερεθίσματα με τα οποία έρχεται σε επαφή ο σκύλος, εξασκεί και το πνεύμα και το σώμα ταυτόχρονα. - Ερχεται σε επαφή με άλλα σκυλιά, γνωρίζεται, παίζει και πάνω από όλα, κοινωνικοποιείται. Ετσι δεν αποκτά φοβίες και μαθαίνει να συμπεριφέρεται σωστά και στα ζώα και στους ανθρώπους. - Μαθαίνει να κάνει τις ανάγκες του σε συγκεκριμένο χώρο και χρόνο, και εκτονώνει κάποιες βασικές του ανάγκες όπως το "μαρκάρισμα". - Οταν η βόλτα διαρκεί ικανοποιητικά και το σκυλί εκτός από ένα απλό περπάτημα, έχει την δυνατότητα να τρέξει και να παίξει, τότε εκτονώνει όλη την ενεργητικότητα που έχει μέσα του, και στο σπίτι πλέον είναι απόλυτα ήρεμος και χαλαρός. - Κατά την διάρκεια της βόλτας, ο ιδιοκτήτης έχει την ευκαιρία να εκπαιδεύσει τον σκύλο του, να κάνουν επαναλήψεις σε διάφορες βασικές εντολές, και μέσα από αυτή την διαδικασία να δυναμώσει πιο πολύ η σχέση σεβασμού και αγάπης μεταξύ του σκύλου και του ανθρώπου του. Θα πρέπει να έχουμε υπόψη μας, πως όλα τα σκυλιά ανεξαρτήτως μεγέθους ή ράτσας, έχουν ανάγκη από καθημερινή βόλτα τουλάχιστον 2 φορές τη μέρα. Ετσι λοιπόν, αν είστε άνθρωπος που δεν βρίσκετε καμμία ευχαρίστηση στο να βγαίνετε βόλτα με έναν σκύλο και το θεωρείτε απλά μια αγγαρεία, τότε ο σκύλος δεν είναι το σωστό κατοικίδιο για εσάς!
Παρόλο που οι σκύλοι ζουν από 10 έως 15 χρόνια συνήθως, ήδη από τον 4ο χρόνο της ζωής τους, μπορεί να εμφανίσουν τα πρώτα σημάδια περιοδοντικής νόσου, που μπορεί να οδηγήσει σε βακτηριακές παθήσεις, δυσχέρεια στη λήψη
τροφής με συνέπεια τον υποσιτισμό, απώλεια δοντιών ακόμη και καρδιακή νόσο! Αυτό σημαίνει πως ως υπεύθυνοι και συνειδητοποιημένοι "γονείς", πρέπει να φροντίζουμε από νωρίς για την στοματική υγειινή του σκύλου μας. Και υπάρχουν πολλοί τρόποι που μας βοηθούν να κρατάμε συνεχώς τα δόντια του σκύλου μας, καθαρά και υγιή: - Η διατροφή είναι πολύ σημαντική για την στοματική υγειινή του σκύλου μας. Η ξηρά τροφή, επειδή είναι σκληρή, προκαλεί μια τριβή κατά την διάρκεια του φαγητού, η οποία καθαρίζει ικανοποιητικά τα δόντια. - Μια καλής ποιότητας ξηρά τροφή περιέχει βιταμίνες και ενισχυτικά, που βοηθούν στην καλή στοματική υγειινή. - Τα διάφορα μασητικά παιχνίδια, δερμάτινα κόκαλα, καθώς και τα ωμά κόκαλα (ποτέ μαγειρεμένα) βοηθούν στον καθαρισμό των δοντιών, απασχολούν και ευχαριστούν το σκύλο για πολλή ώρα και είναι ασφαλή για μασούλημα. - Το βούρτσισμα των δοντιών, με ειδική οδοντόβουρτσα για σκύλους, και ειδική οδοντόκρεμα που είναι εύκολη στην κατάποση, ακόμα και μια φορά την εβδομάδα, βοηθά στο να διατηρούνται τα δόντια πάντα καθαρά, λευκά και χωρίς ίχνος πέτρας. Παρόλα αυτά, αν κάποια στιγμή ο σκύλος μας παρουσιάσει ίχνη πέτρας, κιτρινίλας στα δόντια ή δυσοσμία, πρέπει να επισκευτούμε τον κτηνίατρο, όπου και θα κάνουμε έναν σωστό οδοντικό καθαρισμό. Αυτός πάντα γίνεται με ολική αναισθησία στο ζώο, και χρειάζεται συνεχής παρακολούθηση και ειδικές γνώσεις από τον κτηνίατρο. Κρατώντας τα δόντια του σκύλου μας καθαρά και υγιή, του εξασφαλίζουμε μακροπρόθεσμα περισσότερα χρόνια
και καλή ποιότητα ζωής.
Η συστροφή στομάχου είναι ένα οξύ νοσολογικό σύνδρομο το οποίο χωρίς την άμεση ιατρική αντιμετώπιση, πολύ συχνά μπορεί να αποβεί μοιραίο. Σε ποιές περιπτώσεις εμφανίζεται συχνότερα η συστροφή στομάχου? - Εμφανίζεται πολύ πιο συχνά στους σκύλους παρά στις γάτες.
- Συνήθως συμβαίνει σε ενήλικα σκυλιά, μεγαλόσωμων φυλών με με βαθύ και μεγάλο θώρακα, όπως οι Αγ. Βερνάρδου, οι Μεγάλοι Δανοί, τα Μπορζόι, τα Σέτερ, τα Λυκόσκυλα. - Πιο επιρρεπή είναι τα αρσενικά σκυλιά. - Αν και μπορεί να συμβεί σε οποιαδήποτε ηλικία του ζώου, το πιο σύνηθες είναι να εμφανιστεί σε μεσαία ή μεγάλη ηλικία. - Τα σκυλιά που τρώνε μόνο μια φορά την μέρα όλη την ημερήσια μερίδα τους, έχουν μεγαλύτερη πιθανότητα να την εμφανίσουν, σε σχέση με τα σκυλιά που τρώνε πιο μικρά και πολλά γεύματα μέσα στη μέρα. - Η κληρονομικότητα επίσης παίζει μεγάλο ρόλο, καθώς αν ένας πρόγονος πρώτης γενιάς του σκύλου έχει πάθει συστροφή στομάχου, τότε έχει μεγαλύτερες πιθανότητες και ο απόγονος να την εμφανίσει. - Τα σκυλιά που είναι λάιμαργα και καταναλώνουν την τροφή τους γρήγορα και νευρικά εχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να πάθουν συστροφή στομάχου. Τι ακριβώς είναι η συστροφή στομάχου, και πως εμφανίζεται? Πρόκειται για μια αιφνίδια διάταση ή/και συστροφή του στομάχου, η οποία πιστεύεται
ότι σχετίζεται με την παρεμπόδιση της
γαστρικής εκροής. Οι αιμοδυναμικές διαταραχές που συνοδεύουν το σύνδρομο
επηρεάζουν ταχύτατα και αλυσιδωτά, το σύνολο των οργάνων του σκύλου, με
αποτέλεσμα τελικά το θάνατό του από κυκλοφορική καταπληξία
(shock), αν δεν παρασχεθεί ΑΜΕΣΑ κτηνιατρική βοήθεια. Η αιτία πρόκλησης
του συνδρόμου παραμένει μέχρι και σήμερα αδιευκρίνιστη. Η συστροφή στομάχου εμφανίζεται ξαφνικά. Συνήθως 10 με 15 ώρες μετά το φαγητό, εμφανίζεται μια αιφνίδια διόγκωση του μπροστινού τμήματος της κοιλιάς, που παρουσιάζεται σκληρή
στην ψηλάφηση. Επιπλέον έχουμε άφθονα σάλια, συχνές και συνήθως
αποτυχημένες προσπάθειες για εμετό, καθώς και έντονο κοιλιακό πόνο. Όσο
περνάει η ώρα, το ζώο παρουσιάζει απροθυμία μετακίνησης, επιπόλαιη
αναπνοή, γρήγορο και αδύνατο σφυγμό και αναιμικούς βλεννογόνους. Πως αντιμετωπίζεται? Με ΑΜΕΣΗ κτηνιατρική βοήθεια. Στην περίπτωση που αντιληφθούμε πως το ζώο μας έχει πάθει συστροφή στομάχου, πρέπει να το μεταφέρουμε άμεσα στον κτηνίατρο, καθώς η έγκαιρη αντιμετώπιση είναι ο μοναδικός τρόπος να σώσουμε το ζώο μας. Ο κτηνίατρος άμεσα θα του χορηγήσει ηλεκτρολήτες, και με κατάλληλους χειρισμούς θα του αποσυμπιέσει το στομάχι. Μόλις το σκυλί σταθεροποιηθεί, θα μεταφερθεί αμέσως στο χειρουργείο, όπου και ακολουθεί η ανάταξη και καθήλωση του στομάχου. Πως προλαμβάνεται? - Το πρώτο μέτρο πρόληψης, είναι να μοιράζουμε την καθημερινή ποσότητα τροφής του σκύλου μας, σε πιο πολλά και συχνά γεύματα (2 με 3), και να μην την χορηγούμε όλη μαζί μια φορά τη μέρα. - Να αποφεύγουμε την έντονη άσκηση λίγη ώρα πριν, και λίγη ώρα μετά το γεύμα του σκύλου. - Να τοποθετούμε το φαγητό και το νερό σε ειδικές υπερυψωμένες ταίστρες, ώστε το σκυλί να μην χρειάζεται να σκύβει πολύ για να φάει και να πιεί. - Να μην χρησιμοποιούμε για αναπαραγωγή σκυλιά των οποίων κάποιος συγγενής πρώτου βαθμού έχει εμφανίσει το σύνδρομο.
Ηρθε νομίζω ο καιρός να σταματήσουμε να πιστεύουμε σε μύθους που λένε, "είναι κρίμα η σκυλίτσα μου να μην ζήσει το θαύμα της μητρότητας", "η στείρωση είναι ενάντια στην φύση", "το σκυλί πρέπει να γεννήσει τουλάχιστον μια φορά στην ζωή του", "δεν θέλω να του στερήσω την απόλαυση του σεξ" κλπ, και να αντικρύσουμε πλέον την σκληρή πραγματικότητα.
Η σκληρή πραγματικότητα είναι, πως κάθε χρόνο γίνονται σε όλον τον κόσμο εκατομμύρια αφελή ζευγαρώματα κατοικίδιων ζώων, από ανεύθυνους ή αδαείς ιδιοκτήτες, χωρίς να έχει σκεφτεί κανείς τι είδους μωρά δημιουργεί και που θα τα διοχετεύσει στην πορεία, με αποτέλεσμα να γεμίζουν οι δρόμοι συνεχώς καινούργια αδέσποτα ζώα, και όλα τα καταφύγια ανά τον κόσμο να στοιβάζουν στις εγκαταστάσεις τους μια υπερπληθώρα ζώων, τα οποία στην πλειοψηφία τους τελικά θανατώνονται αφού δεν βρίσκονται οι ανάλογες οικογένειες για να τα υιοθετήσουν. Κάποιοι ζευγαρώνουν τα ζώα τους ορμούμενοι από μια καθαρά φαλλοκρατική αντίληψη, και αντιμετωπίζουν το "προιόν" αυτού του ζευγαρώματος, δηλαδή τα μωρά, σαν μια "'περιττή παρενέργεια", με αποτέλεσμα αυτά τα μωρά να καταλήγουν λίγες ώρες μετά την γέννησή τους, κλεισμένα σε μια πλαστική σακούλα και πεταμένα στα σκουπίδια ως απλά απορρίματα. Κάποιοι άλλοι έχουν πολύ πιο αγαθές προθέσεις, και ζευγαρώνουν το ζώο τους θεωρώντας πως του κάνουν καλό με το να βιώσει την μητρότητα, και πιστεύοντας πως όλα αυτά τα χαριτωμένα μωρά που θα γεννηθούν, όλοι τριγύρω τους θα τα λατρέψουν αυτόματα και θα θελήσουν να τα πάρουν σπίτι τους. Δυστηχώς η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Η εγκυμοσύνη και η γέννα για πολλά ζώα είναι μια διαδικασία που μπορεί να κρύβει κινδύνους, χρειάζεται συνεχή ιατρική παρακολούθηση, και αν θέλουμε να την κάνουμε σωστά και υπεύθυνα και με ασφάλεια για το ζωάκι μας, κοστίζει ακριβά. Επίσης, τα μωρά που θε γεννηθούν τελικά, αφού τα φροντίσουμε εμείς στο σπίτι για τουλάχιστον δύο μήνες, μιας και νωρίτερα δεν επιτρέπεται να αποχωριστούν την μαμά τους, είναι πολύ δύσκολο στην συνέχεια να βρούμε για όλα ένα σωστό και υπεύθυνο σπίτι που θα τα αγαπήσει και θα θελήσει να τα εντάξει στην οικογένειά του. Και έτσι τα περισσότερα και από αυτά τα μωρά θα καταλήξουν στον δρόμο, είτε γιατί οι ιδιοκτήτες δεν έχουν βρει που να τα δώσουν και τελικά τα αφήνουν έξω με την ελπίδα να καταφέρουν να επιβιώσουν μόνα τους, είτε γιατί οι καινούργιες οικογένειες που τα πήραν, το έκαναν απερίσκεπτα και με το πρώτο πρόβλημα που τους δημιουργεί το καινούργιο μωρό, το διώχνουν από το σπίτι. Τέλος υπάρχουν και κάποιοι που δρουν τελείως καιροσκοπικά σε σχέση με το ζευγάρωμα του ζώου τους, και το βλέπουν σαν μια καλή ευκαιρία να βγάλουν λίγα χρήματα πουλώντας τα μωρά μετά την γέννα. Θα πρέπει να γνωρίζουν όμως, πως πλέον αυτό απαγορεύεται και από τον νόμο, και κανένας ιδιώτης δεν επιτρέπεται να ζευγαρώνει και να εκτρέφει το κατοικίδιό του (είτε σκύλο είτε γάτα), εκτός και αν είναι νόμιμος και δηλωμένος εκτροφέας, και σκοπός του είναι μόνο η βελτιστοποίηση και η ανάπτυξη μιας συγκεκριμένης φυλής, κρατώντας ψηλά όλα τα στάνταρ ιατρικού ελέγχου και μορφολογικής ποιότητας των ζώων. Φυσικά πάντα υπάρχουν και φωτεινές εξαιρέσεις. Πάντα θα υπάρχουν κάποιοι που ζευγάρωσαν το ζώο τους και έδωσαν τα μικρά σε καλά και υπεύθυνα σπίτια, και υπήρχε ένα ευτηχισμένο τέλος στην ιστορία τους. Ο κανόνας όμως είναι διαφορετικός, και τα αποτελέσματά του είναι τραγικά. Αδέσποτα παντού που πολλαπλασιάζονται συνεχώς, μωρά να βρίσκουν τραγικό θάνατο μετά από λίγες μόνο ώρες ζωής, και καταφύγια ζώων κατακλυσμένα από χιλιάδες αθώες ψυχές που περιμένουν μάταια συνήθως, πίσω από τα κάγκελα του κλουβιού τους, έναν άνθρωπο να τους αγαπήσει και να τους πάρει μαζί. Γι' αυτό λοιπόν φερθείτε υπεύθυνα και λογικά. Μην ζευγαρώνετε άσκοπα το ζώο σας. Στειρώστε το και χαρίστε του έτσι μια καλή ποιότητα ζωής. Βοηθείστε και εσείς ώστε κάποια στιγμή να μην υπάρχουν πλέον αδέσποτα, και τα καταφύγια να στεγάζουν μόνο έκτακτα περιστατικά!
Πολλοί έχουμε σκυλιά, δεν ξέρουν όμως όλοι, πως υπάρχουν κάποιες τροφές που είναι σκέτο δηλητήριο για τους σκύλους. Η πρώτη και η πιο γνωστή περίπτωση σε όλους, είναι η ζάχαρη. Η ζάχαρη δεν είναι από μόνη της "δηλητήριο" για τον οργανισμό του σκύλου. Εχει τις ίδιες επιπτώσεις που έχει και στο σώμα του ανθρώπου. Τα παχαίνει, τους προκαλεί διαβήτη, και ο διαβήτης στην συνέχεια χτυπάει διάφορα όργανα του σώματος, προκαλεί τύφλωση και τελικά τον θάνατο. Η διαφορά με τους ανθρώπους είναι, πως τα σκυλιά δεν μπορούν να μεταβολίσουν τα ζακχαρώδη προιόντα με τον ίδιο ρυθμό που μπορούμε εμείς, με αποτέλεσμα ο ρυθμός επίσπευσης του ζαχαρώδη διαβήτη να είναι μεγαλύτερος από ότι σε έναν άνθρωπο. Πέρα από την ζάχαρη όμως, της οποίας τα αρνητικά αποτελέσματα είναι σταδιακά, προσθετικά και τα βλέπουμε σε βάθος χρόνου, υπάρχουν και κάποιες άλλες τροφές που είναι εντελώς τοξικές για τα σκυλιά, και σε μεγάλες ποσότητες μπορούν να αποβούν μοιραίες από την πρώτη στιγμή της κατανάλωσής τους.
Πρώτη τοξική τροφή για τους σκύλους, είναι η σοκολάτα, και όλα τα προιόντα που περιέχουν καφείνη, τείνη και θεοβρωμίνη (καφές, τσάι, σοκολατούχα προιόντα). Αυτές οι ουσίες έχουν πολύ πιο δραστική επίδραση στον οργανισμό του σκύλου από ότι στον άνθρωπο, και χτυπούν άμεσα το κεντρικό νευρικό του σύστημα. Δεύτερη τοξική ουσία για τους σκύλους, είναι τα κρεμμύδια. Ο βολβός, ο ανθός, το κοτσάνι και γενικά όλα τα μέρη του φυτού είναι δηλητηριώδη για τον σκύλο. Του προκαλούν κατάρρευση των ερυθρών αιμοσφαιρίων στο αίμα του, με αποτέλεσμα την αναιμία. Το ίδιο συμβαίνει και με το σκόρδο, μόνο όμως όταν καταναλώνεται σε μεγάλη ποσότητα. Αντίθετα, αν το σκόρδο καταναλωθεί σε μικρή ποσότητα (μια με δύο σκελίδες την εβδομάδα για ένα μικρόσωμο σκυλί) τότε είναι ευεργετικό για τον οργανισμό του, και αποτελεί ένα πολύ καλό φυσικό απωθητικό των ψύλλων και τσιμπουριών. Τα σταφύλια και οι σταφίδες, είναι μια ακόμα επικίνδυνη τροφή για τους σκύλους. Περιέχουν μια τοξίνη που καταστρέφει τα νεφρά τους, και γι'αυτό θα πρέπει να δίνονται μόνο σε πολύ μικρή ποσότητα, και σε πολύ αραιά χρονικά διαστήματα. Τα μανιτάρια είναι επίσης μια βλαβερή τροφή. Οι τοξίνες που περιέχουν τα μανιτάρια, διαφέρουν από ποικιλία σε ποικιλία. Αλλες προκαλούν στους σκύλους, υπερκινητικότητα, παραισθήσεις ή ακόμα και κώμα. Και άλλες καταστρέφουν το συκώτι, την καρδιά και τα νεφρά και στο τέλος προκαλούν θάνατο. Τέλος, οτιδήποτε περιέχει ξυλιτόλη (προσοχή στις τσίχλες μας), αβοκάντο (προκαλεί γαστρεντερικά προβλήματα, εμετό και διάρροια, και σε μεγάλες δόσεις μπορεί να αποβεί μοιραίο), ή σπόρους φρούτων (οι περισσότεροι σπόροι των φρούτων περιέχουν υδροκυάνιο), είναι επικίνδυνο για τους τετράποδους φίλους μας, και καλό είναι να αποφεύγουμε να τους δίνουμε.
Αρχικά το ζώο μπορεί να νοσεί ή να είναι απλά φορέας του παράσιτου για πολλούς μήνες, χωρίς να δείξει κανένα εμφανές σύμπτωμα. Συνήθως τα πιο υγιή σκυλιά με ανεπτυγμένο ανοσοποιητικό σύστημα, μπορούν να είναι απλά φορείς του παράσιτου για μεγάλο χρονικό διάστημα, και να νοσήσουν (να πολλαπλασιαστούν δηλαδή σε αριθμό τα παράσιτα που βρίσκονται στο σώμα του σκύλου, σε τέτοιο βαθμό ώστε να μπορούν να του πειράξουν ζωτικά όργανα), όταν κάποια στιγμή ο οργανισμός τους βρεθεί σε αδυναμία.
