Αύξηση του προσδόκιμου ηλικίας σε στειρωμένους σκύλους.

Πολλοί ιδιοκτήτες σκύλων στειρώνουν τα κατοικίδιά τους για να αποφύγουν κατά κύριο λόγο ανεπιθύμητες κυήσεις (και κατ’επέκταση και γέννες) αλλά μία νέα έρευνα της Κτηνιατρικής Σχολής και του Τμήματος Γενετικής του Πανεπιστημίου της Τζόρτζια (ΗΠΑ) περιγράφει ότι η διαδικασία της στείρωσης μπορεί να μεταβάλλει τον κίνδυνο εμφάνισης συγκεκριμένων αιτιών θανάτου και να αυξήσει το προσδόκιμο επιβίωσης των αγαπημένων μας σκύλων.

Οι ερευνητές του Πανεπιστημίου της Τζόρτζια σύμφωνα με 40,139 βεβαιώσεις θανάτου της κτηνιατρική βάσης δεδομένων του Πανεπιστημίου από το 1984 μέχρι το 2004, προσδιόρισαν το μέσο όρο ηλικίας θανάτου των σκύλων που δεν είχαν στειρωθεί στα 7,9 χρόνια έναντι των 9,4 χρόνων για τα σκυλιά που είχαν στειρωθεί. Τα αποτελέσματα της μελέτης δημοσιεύτηκαν στο PLOS ONE.

Με βάση τα παραπάνω στοιχεία οι επιστήμονες παρατήρησαν σημαντικές διαφορές στα αίτια θανάτων μεταξύ των στειρωμένων και των μη στειρωμένων σκύλων. Οι σκύλοι οι οποίοι είχαν  στειρωθεί είχαν συχνότερο αίτιο θανάτου κάποιο βαρύ τραυματισμό ή κάποια μολυσματική νόσο. Αντίθετα, σκύλοι οι οποίοι δεν είχαν στειρωθεί είχαν συχνότερο αίτιο θανάτου κάποια μορφή καρκίνου ή κάποιο αυτοάνοσο νόσημα. Στα παραπάνω ευρήματα θα πρέπει να διευκρινιστεί πως η εμφάνιση καρκίνου δεν είναι απούσα στους στειρωμένους σκύλους απλώς δεν είναι τόσο συχνή ώστε να εμφανίζεται στην αρχή της λίστας. Παράλληλα η μέση διάρκεια ζωής των σκύλων που παρατηρήθηκε στην παρούσα μελέτη είναι πιθανόν χαμηλότερη από αυτή που θα μπορούσε να παρατηρηθεί στον γενικότερο πληθυσμό των σκύλων καθώς οι σκύλοι που παρατηρήθηκαν για τη μελέτη είχαν παραπεμφθεί στην κλινική της Κτηνιατρικής σχολής και αντιπροσωπεύουν έναν πληθυσμό άρρωστων ζώων.

Σύμφωνα με τους επιστήμονες φαίνεται πως κάποιες από τις ορμόνες αναπαραγωγής, κυρίως η προγεστερόνη και η τεστοστερόνη, εμφανίζουν “ανοσοκατασταλτικές ιδιότητες”, πράγμα που εξηγεί και την αυξημένη πιθανότητα μολύνσεων σε ζώα που δεν έχουν στειρωθεί.
Διάφορες μελέτες που έγιναν σε άνδρες που ευνουχίστηκαν (για ιατρικούς λόγους) παρατηρήθηκε και εκεί αύξηση του προσδόκιμου επιβίωσης που έρχεται να επιβεβαιώσει την έρευνα που έγινε και στους σκύλους. Όταν όμως οι ερευνητές μελέτησαν την επίδραση της αναπαραγωγής στα ποσοστά επιβίωσης των ανθρώπων, τα αποτελέσματα διέφεραν από μελέτη σε μελέτη, πράγμα που σημαίνει πως ίσως να έχουμε μία πιο καθαρή απάντηση αν επικεντρωθούμε στο πως το αναπαραγωγικό σύστημα επηρεάζει τις πραγματικές αιτίες της θνησιμότητας και όχι την επίδρασή της στη διάρκεια ζωής.

Με βάση όλα τα παραπάνω οι επιστήμονες αναφέρουν πως τα ευρήματα της έρευνας είναι πολύ σημαντικά για τους σκύλους και τους ιδιοκτήτες αυτών καθώς πλέον μπορεί να γίνει καλύτερη “διαχείριση” στην υγεία των σκύλων καθ’όλη τη διάρκεια της ζωής τους.
Τέλος οι υπεύθυνοι της έρευνας ανέφεραν ότι θα ήταν πραγματικά ενδιαφέρον αν μπορούσαν να έχουν στοιχεία από θανάτους στον παγκόσμιο πληθυσμό των σκύλων προκειμένου να γίνει μια ακόμη σφαιρικότερη μελέτη.

πηγή: diagnovet.gr