Ολα όσα πρέπει να γνωρίζουμε για το καλαζάρ (λεισμανίαση).

Τι είναι:
Το καλαζάρ είναι μια παρασιτική νόσος, η οποία μεταδίδεται κατά κύριο λόγο από μολυσμένη σκνίπα στα σκυλιά. Είναι μια νόσος που ευδοκιμεί στα εύκρατα και τροπικά μέρη, όπου η ζέστη και η υγρασία ειδικά το καλοκαίρι δημιουργούν ιδανικές συνθήκες για ένα συγκεκριμένο είδος σκνίπας. Η λεκάνη της Μεσογείου είναι ένα από τα μέρη όπου το καλαζάρ βρίσκεται σε έξαρση, ειδικά το καλοκαίρι.

Πως μεταδίδεται:
Συνήθως μια σκνίπα τσιμπά ένα μολυσμένο ζώο, και έτσι μολύνεται και η ίδια με το εν λόγω παράσιτο. Στο επόμενο γεύμα της, όταν θα τσιμπήσει το επόμενο σκυλί, αυτόματα θα του μεταφέρει και το παράσιτο.
Η μετάδοση της νόσου από ζώο σε ζώο, ή από ζώο σε άνθρωπο είναι σπανιότατη έως αδύνατη. Ενώ η μετάδοση μέσω της αλυσίδας "σκύλος-σκνίπα-σκύλος" είναι ένα πάρα πολύ συχνό φαινόμενο.

Τι συμπτώματα έχει:
Αρχικά το ζώο μπορεί να νοσεί ή να είναι απλά φορέας του παράσιτου για πολλούς μήνες, χωρίς να δείξει κανένα εμφανές σύμπτωμα. Συνήθως τα πιο υγιή σκυλιά με ανεπτυγμένο ανοσοποιητικό σύστημα, μπορούν να είναι απλά φορείς του παράσιτου για μεγάλο χρονικό διάστημα, και να νοσήσουν (να πολλαπλασιαστούν δηλαδή σε αριθμό τα παράσιτα που βρίσκονται στο σώμα του σκύλου, σε τέτοιο βαθμό ώστε να μπορούν να του πειράξουν ζωτικά όργανα), όταν κάποια στιγμή ο οργανισμός τους βρεθεί σε αδυναμία.

Τα πρώτα κλινικά συμπτώματα που μαρτυρούν την προσβολή από λεϊσμανίαση, είναι:
- απώλεια βάρους
- απώλεια ενεργητικότητας και εύκολη κόπωση
- δερματικές αλλοιώσεις στα πτερύγια των αυτιών και των βλεφάρων
- πιτυρίαση και κακή ποιότητα τριχώματος
- έντονο μεγάλωμα και κυρτότητα των νυχιών
- επίμονες εκκρίσεις από τα μάτια και τη μύτη, ρινορραγία - επίμονος βήχας

 Όταν η νόσος προχωρήσει, και δεν έχει χορηγηθεί καμία θεραπευτική αγωγή, προσβάλλονται τα νεφρά και το ήπαρ, με αποτέλεσμα το σκυλί να εμφανίσει αιμορραγίες και διάρροιες. Σε αυτές τις περιπτώσεις ο θάνατος επέρχεται στο 80 έως 90% των νοσούντων ζώων.

Διάγνωση:
Η καλύτερη και ταχύτερη διάγνωση γίνεται μέσω αιματολογικών εξετάσεων, τις οποίες είναι καλό να κάνουμε 2 φορές τον χρόνο προληπτικά (μια φορά τον Μάιο και μια ακόμα στο τέλος του Σεπτεμβρίου, όπου τελειώνουν και οι ζέστες και ξεκινά το φθινόπωρο), ώστε σε περίπτωση που έχει μολυνθεί το ζώο μας αλλά δεν έχει εμφανίσει ακόμα κανένα σύμπτωμα, να το διαγνώσουμε έγκαιρα και να χορηγήσουμε άμεση θεραπεία.
Όσο πιο γρήγορα γίνει η διάγνωση, και όσο μικρότερο δείκτη αντισωμάτων μας δείξει η εξέταση (που σημαίνει μικρό αριθμό παράσιτων που δεν έχουν προλάβει να πολλαπλασιαστούν), τόσο πιο σύντομη και αποτελεσματική είναι και η θεραπεία στην συνέχεια.
Εκτός από την αιματολογική εξέταση, με την παραμικρή αλλαγή στην συμπεριφορά του ζώου μας, αν παρατηρήσουμε αδιαθεσία, κόπωση, ανορεξία ή οποιοδήποτε από τα προαναφερθέντα συμπτώματα,  θα πρέπει άμεσα να επισκεφτούμε τον κτηνίατρο για γίνουν οι απαραίτητες εξετάσεις.

Θεραπεία:
Όσο αφήνουμε το ζώο μας να νοσεί χωρίς να του χορηγούμε θεραπεία, τόσο αυτό γίνεται φορέας και έμμεσος μεταδότης του παράσιτου, και τόσο αυξάνονται και σοβαρεύουν τα συμπτώματα, με τελικό αποτέλεσμα τον θάνατο.
Η θεραπεία και η διάρκειά της, είναι εξειδικευμένες, και εξαρτώνται κάθε φορά από τον δείκτη αντισωμάτων του ζώου, και από τα συμπτώματα που έχει εμφανίσει.  

Η θεραπεία συνήθως δεν αποσκοπεί στην απόλυτη εξαφάνιση των παράσιτων από το σώμα του σκύλου, καθώς αυτό είναι μάλλον αδύνατο, αλλά περισσότερο στην καταστολή και στην δραστική μείωση του αριθμού τους, ώστε αυτά να μην είναι ικανά να επωαστούν και να πολλαπλασιαστούν.
Παρόλα αυτά, άπαξ και ο σκύλος μας μολυνθεί μια φορά με καλαζάρ, ακόμα και αν η θεραπεία του θεωρηθεί επιτυχής, είναι πολύ πιο επιρρεπής στο να υποτροπιάσει, ή και να νοσήσει εκ νέου. 
Γι' αυτό κρίνεται απαραίτητο μετά την θεραπεία του καλαζάρ να υποβάλουμε τον σκύλο μας σε απαραίτητες προληπτικές αιματολογικές εξετάσεις, τουλάχιστον κάθε εξάμηνο, ώστε να ελέγχουμε τον δείκτη των αντισωμάτων του και να μπορούμε να επέμβουμε άμεσα και πάλι με θεραπεία, σε περίπτωση που αυτός είναι και πάλι αυξημένος.

Πρόληψη:
Ο καλύτερος τρόπος για να προστατέψουμε το ζώο μας από το καλαζάρ, είναι η πρόληψη.
Γι' αυτό καλό είναι να λαμβάνουμε τα παρακάτω μέτρα:
- Χορήγηση εντομοαποθητικής αμπούλας στον σβέρκο του σκύλου μας, μια φορά τον μήνα
- τοποθέτηση αντιπαρασιτικού κολάρου, ειδικά από τον Μάιο μέχρι τον Οκτώβριο, όπου οι σκνίπες βρίσκονται σε έξαρση
- ο σκύλος να βρίσκεται και να κοιμάται μέσα στο σπίτι το βράδυ, και όχι σε υπαίθριο χώρο, διότι από το σούρουπο μέχρι την αυγή η σκνίπα είναι ενεργή, και τότε τσιμπάει τα περισσότερα ζώα
- αν ο σκύλος βρίσκεται σε εξωτερικό χώρο, καλό είναι να προστατεύουμε τον χώρο που κοιμάται με μια σίτα, ώστε ναμην μπορούν να περάσουν μέσα οι σκνίπες
- να μην βγάζουμε βραδινή βόλτα τον σκύλο μας ειδικά το καλοκαίρι, τις ώρες που δρουν συνήθως οι σκνίπες      
- τέλος, πρόσφατα κυκλοφόρησε και εμβόλιο για το καλαζάρ, το οποίο προστατεύει τον σκύλο μας από την νόσο κατά 95%, οπότε είναι καλό να το συμπεριλάβουμε και αυτό στον ετήσιο εμβολιασμό του σκύλου.